Dit zijn geen fijne cijfers voor onder de Haagse kerstboom

Geheel indachtig zijn rol om somber te zijn waarschuwde De Nederlandsche Bank deze week dat de Nederlandse economie dit jaar krimpt met één procent en volgend jaar met 0,6 procent. Het begrotingssaldo daalt hierdoor niet onder de Europese norm van drie procent, zoals het kabinet verwacht, maar blijft beide jaren steken op 3,5 procent van het bruto binnenlandse product. Meteen ging het debat – een opgewonden professor Ewald Engelen bij Pauw en Witteman – over de zin en onzin van bezuinigingen in tijden van economische tegenspoed en de heilige graal van de drie procentnorm. Minister van Financiën Dijsselbloem hield het hoofd koel en reageerde dat het kabinet niet op grond van kwartaalberichten zijn begrotingsbeleid bijstuurt. Waar niemand over viel was dit: hoe is het mogelijk dat Nederland, het land dat zo graag andere landen de maat neemt, zo erbarmelijk slecht presteert? Hoe kan de Nederlandse economie het volgens De Nederlandsche Bank in 2013 en 2014 slechter doet dan die van alle andere landen van de Europese Unie met uitzondering van Griekenland, Portugal en mogelijk Spanje (data OECD Economic Outlook, november 2012)? Hoe kan Rutte zijn gezicht nog in Brussel laten zien en hoog van zijn torentje blazen met deze economische wanprestaties van het land waarvan hij nu bijna drie jaar premier is en waar hij, als hij tot 2017 blijft zitten, een slordige 45 miljard euro aan lasten heeft verhoogd en bezuinigingen op de publieke uitgaven heeft doorgevoerd? Ik noem vijf redenen. Vier ervan zijn van binnenlandse makelij. De vijfde is extern. Conclusie: wijs niet met beschuldigende vingers naar de Brusselse begrotingseisen, maar kijk naar je eigen. Nederland heeft het er zelf naar gemaakt dat het tot de bodem van de ranglijst van economische prestaties in Europa is gezakt.