De politiek zit nooit op een messias te wachten

Vandaag veel aandacht voor het bericht dat Pim Fortuyn (de grote bestrijder van de linkse kerk) in 1972 lid wilde worden van de CPN, een aanvraag die door het districtsbestuurslid Rinus Haks werd afgewezen. Fortuyn zou tot de 'groep Harmsen' hebben behoord. Ger Harmsen was een marxistische hoogleraar filosofie aan de universiteit van Groningen die bij de CPN in ongenade was gevallen en als 'NAVO-professor' werd aangeduid.

Het bericht is gepresenteerd alsof er groot nieuws is onthuld, uiteraard ter opluistering van het eerste deel van een biografie van Pim Fortuyn door de journalist Leonard Ornstein. Maar een nieuw licht op Fortuyn, destijds als wetenschappelijk medewerker sociologie in Groningen werkzaam, werpt het niet. Het is allang bekend dat Fortuyn in zijn jonge jaren zoals zovelen in die tijd het marxisme was toegedaan, zoals we ook allang weten dat Fortuyn zijn diensten aan praktisch alle stromingen heeft aangeboden, niet alleen de PvdA, maar ook het CDA. Het is dus niet zo vreemd dat hij bij de CPN is begonnen en als kleine politieke zelfstandige is geëindigd. Dat lijkt allemaal erg tegenstrijdig, en is het misschien ook, maar het spoort met de messianistische persoonlijkheid van Fortuyn, die ook nog betrokken was bij de uitvoering van de OV-kaart voor studenten. Dat laatste project zou zijn goedkeuring als politicus waarschijnlijk nooit hebben kunnen wegdragen, omdat het uit het oogpunt van gescheiden bestuursverantwoordelijkheden heel raar was dat de overheid studiefinanciering en openbaar vervoer voor een geprivilegieerde groep (studenten) in één grabbelton bij elkaar stopte, maar Pim liep nooit voor een uitdaging weg. Het waren altijd anderen die hem de weg versperden. De gevestigde politiek zat nooit op een redder te wachten.

Bij Leefbaar Nederland ging het net zo. Daar werd hij als Verlosser binnengehaald – At your service! – om vervolgens na een geruchtmakend interview in de Volkskrant aan de kant te worden geschoven. Het was Pim die verloochend werd. Daarna begon hij weer voor zichzelf. Hij bestreedt alles waar hij eerst was afgewezen. Als echte messias voorvoelde hij ook dat hij gevaar liep, maar hij is het niet uit de weg gegaan. Het kwam op zijn weg, hij was voorbestemd. Het is niet moeilijk te voorspellen wat er gebeurd was als hij werkelijk minister-president was geworden. Dat zou niet lang hebben geduurd. En na zijn val zou Pim zijn opvolger hebben bestreden. Alleen in de dood regeert hij alleen. In die zin was de uitverkoren én eeuwig miskende Pim Fortuyn een open boek waarover ook een rijk gedocumenteerde biografie bij voorbaat weinig nieuws kan onthullen.