Duitsland moet het zonder Obamacare doen

Mootz
vrijdag, 29 juni 2012 om 00:00
welingelichtekringen header 1
Barack Obama heeft zijn overwinning bij het Amerikaanse Hooggerechtshof. Dat heeft Obamacare niet ongrondwettelijk verklaard. Dat is goed voor Obama en goed voor de tweeëndertig miljoen Amerikanen die niet tegen ziektekosten zijn verzekerd. Het Amerika van de New Deal is niet dood. Prachtig. Maar waarom zou Europa blij zijn met Obamacare als Obama zelf zo weinig om Europa geeft?
Terwijl Obama zijn overwinning viert, zwoegen de Europese leiders in Brussel tijdens de zoveelste top om de euro te redden. Alle ogen zijn gericht op Angela Merkel, die ervoor moet zorgen dat Zuid-Europa niet in de afgrond valt. En als de Zuid-Europeanen en met hen de hele eurozone en de wereldeconomie, alsnog naar beneden vallen, is het de schuld van de Duitsers, die hun portemonnee niet willen trekken en de zaken te lang op hun beloop laten.
Het is toch wel bizar dat het enige land dat een zekere financiële verantwoordelijkheid aan de dag legt, de schuld krijgt als het misgaat. En waar is Obama in deze crisis? Hij doet in eigen land aan Obamacare met miljarden die hij niet heeft en waarvoor de Amerikanen die wel een particuliere ziektekostenverzekering hebben niet wensen op te draaien. Is dat een New Deal? Wel als we in de jaren dertig zouden leven. Maar anno 2012 is er weinig nieuws onder de zon en zien we een Amerika dat in antwoord op de kredietcrisis van vier jaar geleden rücksichtlos doorgaat met het maken van schulden.
Hier komen we bij een aspect dat te weinig aandacht krijgt in de huidige crisis: tussen Amerika en Duitsland bestaat geen vertrouwen meer. Na de val van de Berlijnse Muur in 1989 kwam de Duitse eenwording binnen tien maanden tot stand. In die tussentijd was de failliete DDR opgenomen en een internationale deal beklonken over een kwestie die op de derde wereldoorlog had kunnen uitlopen.
Dat ging goed omdat Helmut Kohl daadkrachtig opereerde en rugdekking kreeg uit het Witte Huis, van vader Bush. Het was een ongekend staaltje staatsmanskunst, ook van de toenmalige Amerikaanse regering, die Europese critici geen kans gaf om Duitsland de voet dwars te zetten. Engeland, Frankrijk, Italië en ook Nederland waren helemaal niet enthousiast over het perspectief op een Duitse eenwording, maar Amerika – leading from behind - steunde Kohl. Vergelijk dat met nu. Angela Merkel moet het nu alleen doen, en krijgt geen enkele steun uit Washington, maar wordt voortdurend onder druk gezet om snel met oplossingen te komen. Omwille van Obamacare en de herverkiezing van de Amerikaanse president.
Ondertussen gaan de Amerikanen na het 'gratis geld' van Alan Greenspan gewoon door met het openzetten van de geldpersen, een monetaire politiek die de Duitsers een gruwel is en waarin zij niet geloven.
Ook Obama is 'leading from behind'. Maar hij geeft geen rugdekking aan de Duitsers, een rol die de Amerikanen in de jaren twintig bij de toenmalige financiële problemen en een oplossing voor de Duitse hyperinflatie wel speelden, tot de crash op Wall Street in 1929 aan alles een eind maakte. Obama moedigt nu de nieuwe socialistische president van Frankrijk aan, en de Britten, die al jaren vinden dat Merkel over de brug moet komen. Amerika steunt dus de schuldenmakers en het snelle geld van Wall Street en de City. Dat is een Amerikaanse strategische keuze die anders dan in 1989 op historisch onbegrip voor de positie van de Duitsers duidt. Evenmin spreekt er veel internationaal verantwoordelijkheidsgevoel uit. Merkel zou wel wat Obamacare kunnen gebruiken. Maar in plaats daarvan zit er aan de andere kant van de Oceaan een regering die als het op financiële discipline aankomt volkomen reckless is en totaal op zichzelf is gericht. Echt nieuw is dat overigens niet. Bij de New Deal van Franklin Delano Roosevelt, een president van America First die met niemand ruggespraak hield, was het niet anders.
Bron(nen): Bron afbeelding