Blauw Water, Wit Water

Patiënten die boeken over hun ziekte schrijven, tsja. Vaak zal het ze helpen hun ziekte te verwerken. Misschien vinden mensen met dezelfde ziekte er herkenning in. Maar literatuur is het meestal niet.

Met kop en schouders daarbovenuit steekt Robert C. Samuels's 'Blue Water, White Water', dat iedereen met maar de geringste belangstelling voor het syndroom van Guillain-Barré niet zou mogen missen. Het is al ongeveer 30 jaar geleden geschreven en een paar maanden geleden gepubliceerd zonder al te veel poeha.

Daardoor zijn sommige details van de behandeling wel enigszins gedateerd, maar de ervaring van aan bed gekluisterd te zijn, omringd door apparatuur en aangesloten op slangetjes en buisjes verandert nauwelijks. Als voormalige verslaggever voor The New York World-Telegram & Sun schreef Samuels zijn eigen verhaal. Hij was gezond, 44, net terug van een reis rond de wereld in december 1981, toen hij op een ochtend uit bed stapte met een slap linkerbeen. De volgende dag was hij volledig verlamd en werd hij beademd. Het Guillain-Barré-syndroom is een auto-immuunziekte, die snel en efficiënt het myelinelaagje van zijn motorische zenuwen afstripte. Alleen zijn ogen bewogen nog een beetje, van links naar rechts. Met zijn hersenen was niets mis. lees verder

Bron(nen): The New York Times