Apollo, bis

Leve de ‘nieuwe journalistiek.’ Die helaas alweer verdomde oud is. Gisteren hadden we het hier over Gay Talese (zie 2e link), één van de grootmeesters van het genre. Het voert helaas te ver om diep in dit onderwerp te duiken en als u het echt wilt weten: lees de bloemlezing The New Journalism uit 1973, en dan vooral de inleiding van Tom Wolfe – weet u precies wat de nieuwe journalistiek ooit behelsde. Een van de kenmerken was: bekijk je onderwerp van een volstrekt onverwachte kant en je zult jezelf en de lezer verrassen. Dus ging Jimmy Breslin op de dag dat president Kennedy werd begraven niet tussen 1000 andere journalisten staan die de plechtigheid op een officiële manier versloegen, maar toog hij naar de begraafplaats Arlington, op zoek naar de man die het graf van Kennedy had gedolven. Dat werk. Achter bijgaande link vindt u iets soortgelijks. De fotojournalist David Burnett was in 1969 een 22-jarige stringer voor Time. Hij had allang door dat hij weinig kans maakte tussen de profs die zich verdrongen om de lancering van de Apollo 11 van nabij te verslaan. Dus was deed hij? Hij ging naar de ‘gewone’ mensen – meer dan een miljoen – die zich in de wijde omgeving van Cape Kenndey ophielden om een glimp te zien van de lancering van de eerste bemande reis naar de maan. En deed daar zijn zegenrijke werk. Ga maar kijken – het is een verbazend mooie reeks foto’s. Met de complimenten voor The New York Times en hun onvolprezen foto-webrubriek die Lens heet.

Bron(nen): The New York Times Welingelichte Kringen