Merkwaardige afzijdigheid bij drama in Syrie
Toen de revolte in het Midden Oosten ontstond - in Tunesië - was dat in de hele westerse wereld, en ook bij ons groot nieuws. Dat gold ook voor Egypte. Toen de revolutie doorrolde naar Libië waren we zo betrokken dat er zelfs militair werd ingegrepen.
En nu, nu de revolte in Syrië zijn tweede jaar is ingegaan, en het leed zelfs met de strenge censuur van Assad niet meer is te verbergen, kijken we de andere kant uit.
Dat kan niet zijn omdat het te ver weg is: Tunesië is even ver. Of omdat er geen olie is: in Egypte is ook geen olie.
Het is een van die ondoorgrondelijkheden van massacommunicatie en beleving. Over sommige dingen winden we ons op, en over andere niet.
En de Syriërs hebben pech: over hen winden we ons amper op
Nu is het probleem in Syrie wel iets complexer vanwege de grote diversiteit van de bevolkingsgroepen. Probleem is dus dat als Assad afgezet gaat worden, wie het dan voor het zeggen gaat krijgen.
De bevolking zal dat zelf met elkaar uit moeten maken.
Het enige wat de Westerse machten kunnen doen is proberen het geweld niet te laten escaleren.
Andere machten binnen de regio proberen uiteraard zoveel mogelijk voordeel te krijgen bij een eventuele machtswisseling en stoken het daar nog een beetje op.
Het lijkt mij dat vanuit Europa niet meer valt te doen dan hopen dat ze daar hun gezond verstand bewaren, en er het beste van maken.