De 2e van Bosma: 'Vanwaar steeds die vingers vuistdiep in al die linkse oren?'

PvdA-leider Job Cohen zei het nadrukkelijk bij de Algemene Beschouwingen: de Partij voor de Vrijheid vaart uit tegen alle moslims. Zijn sidekick Ronald Plasterk schreef op deze pagina dat ik „betreur dat er niet-orthodoxe moslims bestaan”. Femke Halsema (GroenLinks) heeft het over „een etnische achtergrond die de PVV niet aanstaat”, een partij die vindt dat „jonge moslims door de knie mogen worden geschoten”. H.J.A. Hofland spreekt van de PVV die „het land van alle moslims wil zuiveren”. De rector magnificus van de Universiteit Leiden beschuldigt Geert Wilders ervan te spreken van een „tsunami van moslims”.

Je vraagt je af waarom oud-links zo volhardt in aperte leugens. Waarom doen ze dat? Waarom hebben ze geen enkele boodschap aan alle genuanceerde vertogen, waarin bijvoorbeeld steeds een scherp onderscheid wordt gemaakt tussen islamieten en islam en waar elke referentie aan ras ook maar in de verste verte ontbreekt.

Waarom dan toch steeds dat politiek-correcte, zelfvoldane gebral over ‘alle’ moslims of ‘een etniciteit’? Vanwaar steeds die vingers vuistdiep in al die linkse oren? En waarom het verwijt dat de PVV het debat zou mijden? Ik schrijf deze column juist om het debat aan te gaan. Natuurlijk, ik chargeer ook weleens, maar het is toch jammer te merken dat menigeen blind lijkt voor de eigenlijke argumenten van de PVV. Hoe komt dat toch? Verklaringen genoeg.

Een enkeling stelt dat het een boodschap is aan het Subsidienetwerk van Links, dat wakker gekust moet worden en eindelijk eens met boze manifestaties waar moet leveren voor haar subsidiemiljoenen. Het uitgelekte campagneplan van de PvdA wijst in die richting. Een andere theorie is dat het een wake-up call is voor het radicalere actiewezen. De demonstratie van Tofik Dibi (GroenLinks) met de Internationale Socialisten, de steun van PvdA-Kamerlid Jacobi aan de Anti Fascistische Actie (AFA) of de recente affaire inzake Arjan El Fassed (GroenLinks) en de (oprichting van) website The Electronic Intifadah illustreren dat de harde actiewereld nooit ver weg is.

In die beide theorieën geloof ik echter niet. Ik heb een andere verklaring. Het zijn verwarrende tijden. De overzichtelijkheid van vroeger is voorbij. Het vrijzinnige links blijkt ineens de wegbereider van een totalitaire ideologie. De anti-fascisten van weleer zijn nu instrumenten van een leer die niets moet hebben van vrouwen, joden en homo’s, uitgerekend groepen die dienden als bewijs van de goedheid van de linkse zaak. Eerst waren de linksen tegen religie (het christendom), nu zijn ze hartstikke vóór (de islam). In hun ‘vrijzinnigheid’ werken ze nu mee aan een middeleeuwse ideologie die nooit ergens enige vrijzinnigheid heeft geproduceerd. Dankzij het door hen bewierookte immigratiebeleid wordt joden aangeraden Nederland te verlaten. De favoriete partij van homo’s is tegenwoordig een rechtse. Zo was het toch allemaal niet afgesproken. Gerard Reve dichtte het al: ‘Alles moet weer worden zoals vroeger. (…) Was er maar iemand die me uit allerlei sprookjesboeken voorlas.’ Dat is wat de multiculti’s drijft. Een hunkering naar de tijd dat burgers nog met dankbare, vochtige puppy-ogen opkeken naar de boven-ons-gestelden die het zo goed met ons voor hadden. Zoals het was, voordat de elites zich encanailleerden met een veroveringsideologie en onze samenleving ontwortelden met een suïcidaal immigratiebeleid.

De multiculti’s hunkeren naar vroeger. Met feestjes en Swiebertje of Toppop op tv. Toen ze het gelijk nog ongegeneerd aan hun kant dachten te hebben. Het stond immers op hun linnen tasjes (Stop de neutronenbom), het was af te lezen aan de theedoek om hun nek (het Palestijnse volk is heel erg zielig), het bleek uit hun parmantig gebalde vuistjes (‘hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit’), hun onverbiddelijke moties op de partijbijeenkomst. Het gelijk was heilig, hun wereld simpel. Daar de slechten, wij de goeien. Er was ook altijd dat ‘extreem-rechts’, dat steeds ‘opkomend’ was en overal loerde. Waakzaamheid was dus geboden. Naar die overzichtelijkheid hunkeren de multiculti’s terug. Het gaf hun leven zin en verschafte hun morele superioriteit. Dat schema vereist wel een slechterik. En dus, als de Antichrist niet zwart genoeg is, wordt hij nog wat extra slecht gemaakt. Kijk eens hoe perfide. Populisten! Knieschot voor alle moslims! Cultuurbarbaren! Een hele etniciteit! Al die slechtheid bewijst hun goedheid. Als die verschrikkelijke Wilders niet had bestaan, hadden ze hem wel uitgevonden. Met een gephotoshopte bad guy hoeven ze niet te kijken naar de islamisering en hun eigen rol daarin. Dan kunnen ze lekker doordromen en roze wolken produceren over de komende multiculturele heilstaat. Het is uiteindelijk allemaal jeugdsentiment. De goeien hier, de slechten daar. Ze willen hun sprookjesboek terug.

Multiculturalisme is een vorm van nostalgie.