Het Laatste Woord van Geert Wilders. De complete tekst

Meneer de Voorzitter, leden van de rechtbank, Ik sta hier vanwege mijn woorden. Ik sta hier omdat ik sprak. Ik sprak, ik spreek en ik zal blijven spreken. Velen hebben gezien en gezwegen, maar niet Pim Fortuyn, niet Theo Van Gogh, niet ik. Ik moet spreken. Want Nederland wordt bedreigd door de islam. De islam is, zoals ik al vele malen heb beargumenteerd, vooral een ideologie. Die ideologie is er een van haat, van vernietiging, van verovering. De islam – is mijn stellige overtuiging – bedreigt de Westerse normen en waarden, de vrijheid van meningsuiting, de gelijkheid van mannen en vrouwen, van hetero’s en homo’s, van gelovigen en ongelovigen. Over de hele wereld zien we hoe vrijheid op de vlucht is voor de islam. Dag na dag zien we onze vrijheid verminderen. De islam staat haaks op vrijheid. Gerenommeerde islamkenners over de hele wereld zijn dat met mij eens. Mijn getuigen-deskundigen onderschrijven mijn zienswijze. Er zijn nog meer islam-deskundigen die ik van uw rechtbank niet mocht oproepen. Zij onderschrijven allen mijn zienswijze, mijn uitlatingen, zij tonen aan dat ik de waarheid spreek. Die waarheid staat vandaag terecht. We moeten leven in de waarheid, zo zeiden de dissidenten ten tijde van het communisme, omdat de waarheid ons vrijmaakt. Waarheid en vrijheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. We moeten de waarheid spreken omdat we anders onze vrijheid verliezen. Daarom sprak ik, spreek ik en zal ik blijven spreken. De uitspraken die mij ten laste zijn gelegd, deed ik als politicus in het kader van het publieke maatschappelijke debat. Mijn uitspraken waren niet gericht tegen personen, maar tegen de islam en het proces van islamisering. Het Openbaar Ministerie komt dan ook tot de conclusie dat ik op alle punten zou moeten worden vrijgesproken. Meneer de voorzitter, leden van de rechtbank, Ik wandel in een lange traditie die ik wil eren. Ik plaats mijn leven in de waagschaal voor de verdediging van de vrijheid van Nederland. Van al onze verworvenheden is de vrijheid het meest dierbaar maar ook het meest kwetsbaar. Het is waar zovelen hun leven voor hebben gegeven. De recente meidagen hebben ons daar nog eens op gewezen. Maar die strijd, die strijd voor vrijheid, is eigenlijk veel ouder. Elke dag voeren de beveiligde wagens mij langs het standbeeld van Johan de Witt aan de Haagse Hofvijver. De Witt schreef het “Manifest van de Ware Vrijheid” en hij betaalde voor de vrijheid met zijn leven. Elke dag betreed ik mijn werkplek op het Binnenhof waar Johan van den Oldenbarnevelt na een politiek proces werd onthoofd. Leunend op zijn stok sprak de oude Oldenbarnevelt zijn laatste woorden tot zijn volk. Hij zei: “Ik heb eerlijk en vroom gehandeld als een goed patriot.” Die woorden maak ik graag tot de mijne. Ik wil het vertrouwen van al die anderhalf miljoen kiezers van mijn partij niet beschamen. Ik wil mijn land niet verraden. Ik wil naar het voorbeeld van de raadspensionarissen Johan van Oldenbarnevelt en Johan de Witt een politicus zijn die de waarheid dient en die daarmee de vrijheid van de Nederlandse provinciën en van de Nederlanders beschermt. Ik wil eerlijk zijn, ik wil eerlijk handelen en daarom wil ik mijn vaderland beschermen tegen de islam. Zwijgen is verraad. Daarom sprak ik, spreek ik en zal ik blijven spreken. Vrijheid en waarheid. Ik betaal er elke dag de prijs voor. Dag en nacht moet ik beschermd worden tegen mensen die mij willen doden. Ik klaag daar niet over; het is mijn eigen beslissing om te spreken. Maar niet diegenen die mij en andere critici van de islam bedreigen staan hier vandaag terecht. Ik sta hier terecht. En daar klaag ik wel over. Dit proces zie ik als een politiek proces. Nooit zullen de normen en waarden van bijvoorbeeld D66 en NRC Handelsblad in dit land voor de rechter staan. Een klagende partij maakte duidelijk dat de bedoelingen ook politiek zijn. Zelfs bepaalde Kamervragen en de samenwerking met de SGP werden mij ten laste gelegd door meneer Rabbae van GroenLinks. De linksen ver-schalken graag de scheiding der machten. De strijd die men politiek niet kan winnen omdat het Nederlandse volk hun sinistere agenda door heeft, probeert men nu via de rechter te beslechten. Wat ook uw uitspraak moge zijn, dat is de bittere conclusie van dit politieke proces. Dit proces is ook een surrealistisch proces. Ik word vergeleken met de Hutu-moordenaars in Rwanda en met Mladic. Zojuist is aan mijn geestelijke gesteldheid getwijfeld. Ik ben hier een nieuwe Hitler genoemd. Ik ben benieuwd of wie mij zo noemt ook een dagvaarding zal ontvangen, en zo niet of het Hof dan ook een vervolgingsopdracht zal uitvaardigen. Waarschijnlijk niet. En dat is maar goed ook. Want de vrijheid van meningsuiting geldt ook voor mijn tegenstanders. Mijn recht op een eerlijk proces is ook met voeten getreden. De vervolgingsopdracht van het Amsterdamse Gerechtshof was geen beschikking maar materieel een veroordelend vonnis van rechters die mij veroordeelden nog voordat dit inhoudelijke proces begonnen was. Bij u, meneer de voorzitter, leden van de rechtbank, bij u ligt nu de beslissing of de vrijheid nog een thuis heeft in Nederland. Franz Kafka zei: “Men ziet de zon langzaam ondergaan en toch schrikt men wanneer het plots donker is.” Meneer de voorzitter, leden van de rechtbank, laat het licht niet uitgaan in Nederland. Spreek mij vrij: Maak een einde aan deze kafkaëske situatie. Spreek mij vrij. Politieke vrijheid vereist nu eenmaal dat burgers en de door hen gekozen politieke vertegenwoordigers in de samenleving heersende meningen mogen verkondigen. Spreek mij vrij, want als ik veroordeeld word, veroordeelt u de vrijheid van meningsuiting van miljoenen Nederlanders. Spreek mij vrij. Ik zet niet aan tot haat. Ik zet niet aan tot discriminatie. Maar ik verdedig de eigenheid, de identiteit, de cultuur en ja de vrijheid van Nederland. Dát is de waarheid. Daarom sta ik hier. Daarom spreek ik. Daarom zeg ik, zoals Luther voor de Rijksdag in Worms: “Hier sta ik, ik kan niet anders.” Daarom sprak ik, daarom spreek ik en daarom zal ik blijven spreken. Meneer de voorzitter, leden van de rechtbank, ik sta hier weliswaar alleen, maar mijn stem is de stem van velen. Dit proces gaat eigenlijk niet over mij. Dit gaat over iets veel groters. Dit gaat over de vrijheid van meningsuiting die de levensbron is van onze Westerse beschaving. Laat die bron niet opdrogen om het een totalitaire ideologie naar de zin te maken. “De vrijheid,” zo zei de Amerikaanse president Dwight Eisenhower, “leeft in het hart, de daden, de geest van de mens en moet elke dag opnieuw worden verdiend en vernieuwd. Zoniet zal ze verwelken en sterven zoals een bloem die wordt afgesneden van zijn levengevende wortels.” Op u, meneer de voorzitter, op u, leden van de rechtbank, rust een grote verantwoordelijkheid. Snijd de vrijheid in Nederland niet af van zijn wortels, de vrijheid van meningsuiting. Spreek mij vrij. Kies voor vrijheid. Hoe dan ook, ik sprak, ik spreek, en ik moet – ik kan niet anders – ik moet blijven spreken. Dank u wel.