Privé-leven van presidenten zegt veel

Is alle aandacht voor het privé-leven van Silvio Berlusconi beschamend? Of is het volstrekt legitiem dat pers en publiek het liefst alles willen weten over de manier waarop de Italiaanse president zich achter de schermen gedraagt? Het laatste natuurlijk, schrijft Daniel Finkelstein in een overtuigende column in The Times. Het is onmogelijk het beleid van een politiek leider te doorgronden door alleen naar zijn ideeën en besluiten te kijken en alleen zijn publieke optredens te bestuderen. Het is noodzakelijk ook het karakter en de privé-levens van presidenten te bestuderen, wil een historicus of biograaf werkelijk onder de huid kruipen van zijn onderwerp. Finkelstein noemt een paar voorbeelden van politiek leiders wiens karaktertrekken ziekelijke vormen aannamen - het sadisme van Mao Zedong, de rokkerjagerij van John F. Kennedy - om zijn argumentatie kracht bij te zetten. In het geval van Kennedy ging het niet zomaar om particuliere uitspattingen - het leverde een groot veiligheidsrisico op. Het is dus ook heel logisch dat wenkbrauwen worden gefronst als Silvio Berlusconi belangrijke politieke functies toewijst aan aantrekkelijke vrouwen zonder enige politieke ervaring. En het is ook gek dat de president vragen daarover niet wil beantwoorden. Die vragen mogen worden gesteld, omdat het van belang is zijn karakter te begrijpen. De meisjes, de feesten, de cadeaus - het zijn allemaal staatszaken.

Bron(nen): The Times