Wie betaalt de lunch?

Laatst at Christine Peters, een bekende Hollywood-producer, in de Polo Lounge van het Beverly Hills Hotel met een collega-producent en een bekende actrice. Ze spraken over nieuwe filmprojecten en toen Peters terugkwam van het toilet, lag op tafel een leren foedraal met daarin de rekening. “Heeft een van jullie hierom gevraagd,” vroeg ze aan haar tafelgenoten die in de verte naar iets onbekends keken. “Goh, helemaal niet gezien,” zei eentje na lang wachten. Toen pakte Peters haar portemonnee en rekende af, een kleine honderd dollar. Tot voor kort zag je heel andere taferelen in de bekende hotspots in LA en New York; dan kwamen na lunch of diner de corporate cards te voorschijn en riepen mensen, als ze de rekening zagen, om het hardst: “Hij is voor mij!” Nu de recessie daar is, behoren deze rituelen tot het verleden. Terwijl vroeger het dessert een waardige afsluiting was van de ontmoeting, ontstaat nu aan het eind van de maaltijd een vreemde sfeer die aankondigt dat de betaling niet geheel ongecompliceerd zal verlopen. Ook in Manhattan is zakelijk uit eten gaan niet meer wat het geweest is. De gangbare generositeit lijkt wel verdwenen en sommige frequente eters zijn steeds vaker te zien in een eenvoudige gelegenheid, waar voor $8.95 een paar boterhamen met kaas onder de grill hebben gelegen. Laatst dacht een uitgever dat hij eindelijk weer eens ouderwets gefêteerd zou worden door een relatie, en kwam hij tot zijn ontzetting terecht bij McDonald's. "People are really afraid to spend money,” is de conclusie, en zo zien de horeca-ondernemers met lede ogen hoe de flessen water weer op tafel komen en de wijn in de kelders achterblijft. Nou ja, aan de tafels waar nog iemand zit. Want de terugval qua klandizie is enorm.

Bron(nen): International Herald Tribune