Iedereen is dol op zichzelf

30 jaar geleden verscheen van de hand van Christopher Lasch 'The Culture of Narcism' en je zou kunnen zeggen dat die mode nooit voorbij is gegaan. Lasch beweerde dat narcisme - tot dan een medische term die werd gebruikt om een diagnose te stellen bij een geesteszieke patient - gerust kon worden losgelaten op hele delen van de Amerikaanse bevolking. Veel mensen hadden een ongelooflijk belangstelling voor de eigen ik en zagen de ander maar al te vaak als een spiegel die hun eigen grandioze persoonlijkheid weerkaatste; het superego was als het ware geboren. Time beschreef Lasch destijds als een profeet en zijn boek werd een (ook in Nederland) onverwachte bestseller.
Eerder al had de toen nog journalist en de latere schrijver Tom Wolfe een soortgelijke poging gedaan om de tijdgeest te betrappen. In het tijdschrift New York riep hij het toenmalige tijdperk uit als The 'Me' Decade, wat in Nederland navolging kreeg in een speciale afevering van Haagse Post (nooit zeggen: de Haagse Post), die de kerstspecial van datzelfde jaar omdoopte tot Het Ik-tijdperk.
In de Book Review van The New York Times kijkt essayist Lee Siegel vandaag nog eens terug op deze opvallende publicaties en hij is niet van mening dat het verschijnsel narcisme van voorbijgaande aard is geweest. En komt met voorbeelden die de term moeiteloos van een hoogst actuele invulling voorzien. 

Bron(nen): The New York Times