De oceaan als vuilnisbelt

Alweer de nodige jaren geleden stapten we in Palermo, op Sicilie, aan boord van een schip dat ons naar Napels zou brengen. Het was bijna avond en 100den mensen reisden zo naar het noorden. Het was een mooie tocht met als hoogtepunt: bij aankomst in de vroege ochtend in Napels lag de haven in de verte en aan de horizon zagen we de Vesuvius puffen, als een oude fabriek met  een reusachtige schoorsteen. Omdat we destijds geen geld hadden voor een hut, slenterden we na de maaltijd een beetje over het dek en zagen we hoe iedereen zich klaarmaakte voor de nacht. De meeste passagiers gingen naar bed en het personeel ruimde alles op. Dat laatste bestond hieruit: al het keukenafval - en ook het overige afval - werd in grote vuilniszakken gepropt en toen werkelijk alles was opgeruimd, gooiden de Italiaanse matrozen alle zakken overboord, de grote Tyrrheense Zee in. Het was in de jaren dat ook in Italie nog niemand van Femke Halsema of Jacqueline Cramer had gehoord en toch keken we er heel even van op.
Vandaag een interessant artikel in The Daily Telegraph over dit soort praktijken - en dan op een heel andere schaal. In de Pacific drijft een hoeveelheid afval die - indien samengeklonterd - even groot zou zijn als de Verenigde Staten, "a floating monument to our culture of waste," zoals de krant het noemt. Uiteraard is de exacte omvang van de afvalbrij niet bekend, maar deskundigen houden er rekening mee dat deze drijvende vuilnisbelt in 10 jaar tijd is verdubbeld. Plastic is de grote boosdoener. Het was ooit verpakking, is weggegooid na gebruik, waait alle kanten op en het vergaat niet. Inmiddels zit er in de Pacific 8 keer zoveel plastic als plankton. En er zit veel plankton in de Grote Oceaan. Oplossing? Mensen zouden hun afval niet zomaar moeten dumpen. Maar dat doen ze helaas wel.

Bron(nen): The Daily Telegraph