Gelukkig maar dat er geen speler uit Arabie in dit team zit, aldus een Franse minister.

"In de finale van het WK voetbal in 1998 werden de twee winnende doelpunten van Zinedine Zidane betiteld als ‘Frans’, ‘Marseillaans’, Wit en Bruin’.  Jean-Marie Le Pen, maakte zich onstervelijk belachelijk door te zeggen 'dat er niet genoeg blanken in dit team waren'. Maar de kopstoot van Zidane tegen de Italiaanse verdediger Materazzi finale tegen Italië in 2006 was dan ineens weer  ‘ Algerijns’.  Men vergaf Zidane echter dit zwakke moment. In 2010  bestaat er  geen medelijden : er is veel ophef en kabaal, en de analyses sluiten welhaast aan bij die van Le Pen."

Marwan Mohammed en Laurent Mucchielli zijn twee multiculturele wetenschappers die regelmatig in het Franse debat opduiken als het gaat om integratie. Hun stem wordt dan ook gezocht deze dagen, nu gemiste kansen de toekomst van de Franse culturele eenheid lijkt te bedreigen. Ze schreven een stuk voor internetkrant Rue92, dat de moeite waard is. We laten hen verder aan het woord:

"Alain Finkielkraut, de neoconservatieve ster van de Parijse intelligentsia, ziet als oorzaak van de morele aftocht van het Franse voetbalteam een „etnisch” en „religieus” verdeeld voetbalteam, de negatieve acties van „een team van herrieschoppers dat slechts één moraal kent: die van de maffia”, „mensen die niks om Frankrijk geven”.

Dit soort bewoordingen zijn de laatste dagen vaker te lezen in de Franse pers.

Ook wij werden bij herhaling gevraagd om commentaar te leveren op het raciale aspect en de problemen van het Franse team. Maar wij winden ons meer op over dit zogenaamde debat: het maakt de Franse natie meer belachelijk dan het gedrag van de spelers op het veld. ‘Les Blues’ worden naar beneden gehaald vanwege hun herkomst.

Deze manier van afreageren is gewoon borrelpraat: het berust op geen enkele serieuze analyse. Bij hun Europese clubs zijn de Franse spelers stuk voor stuk grote spelers, geroemd om hun professionalisme. Ze worden voor gigantische bedragen gekocht en verkocht. Maar plotseling worden zij na hun aftocht op het WK gedemoniseerd vanwege hun huidskleur en hun sociale achtergrond. In het Franse team zitten momenteel tien blanken en dertien zwarten. Van de dertien zwarten komen zeven uit de overzeese gebieden en zes zijn van Afrikaanse afkomst. Van de 23 spelers zijn slechts vijf in de Parijse regio geboren. Van het merendeel is niet bekend of het wel of niet een religie aanhangt.

Volgens Finkielkraut is het daarom „onmogelijk vast te stellen wie er centraal staat in de aftakeling” van het team. Voor de duidelijkheid: hij is expert op het gebied van voorsteden en voetbal. „En gelukkig maar dat er geen Arabier in dit team zit”, aldus een Franse minister. Hij voegde daaraan toe: „Wanneer er één is, dan gaat het nog. Maar wanneer het er te veel zijn, dan ontstaan er problemen…” Gelukkig, die ellende is ons bespaard gebleven.

Het lijkt op een vorm van racisme die steeds alledaagser wordt.

Deze obsessie met ras lijkt het gevolg van een zeer verontrustende ontwikkeling in het mediadebat. De wijze waarop personen en hun handelingen worden gekoppeld aan herkomst en kleur is gevaarlijk en volstrekt verwerpelijk. Dat het Franse team gelijk wordt gesteld met het „uitschot van de buitenwijken” en de spelers met iedere jongen met een niet-blanke huidskleur is net zo verwerpelijk en tevens gevaarlijk.

Deze vergelijkingen gaan niet over persoonlijkheden en hun pluraliteit, ze weerspiegelen een diepe minachting voor de volksklasse en racisme.

Deze opmerkingen veronachtzamen wat voetbaldeskundigen al minstens vier jaar geleden zagen aankomen: deze Franse selectie zou door talrijke sportieve mislukkingen en een falend en onmenselijk beleid van de bondscoach weinig kans maken op hernieuwd sportief succes.

En vandaar fantaseren sommigen vanuit hun luie stoel over raciale en religieuze kwesties en over maffiawijken, terwijl de kleinste trainer van het amateurvoetbal hier een onvermogen in zou zien om welk voetteam dan ook te leiden, om subgroepen, ego’s, ruziemakers samen te smeden tot een dynamische groep.

Volgens de heer Finkielkraut is het daarom „onmogelijk vast te stellen wie er centraal staat in de aftakeling” van het team. Voor de duidelijkheid: meneer is expert op het gebied van voorsteden en voetbal. „En gelukkig maar dat er geen Arabier in dit team zit”, aldus een Franse minister. Hij voegde daaraan toe: „Wanneer er één is, dan gaat het nog. Maar wanneer het er te veel zijn, dan ontstaan er problemen…” Oef, nou, die ellende is ons bespaard gebleven.

Het lijkt op een vorm van racisme die steeds alledaagser wordt.

Deze obsessie met ras is het gevolg van een zeer verontrustende ontwikkeling in het mediadebat. De wijze waarop personen en hun handelingen worden gekoppeld aan herkomst en kleur is gevaarlijk en onaanvaardbaar. Dat het Franse team gelijk wordt gesteld met het „het afval van de buitenwijken” en de spelers met iedere jongen met een niet-blanke huidskleur is net zo verwerpelijk en tevens gevaarlijk.

Deze vergelijkingen gaan niet over persoonlijkheden en hun pluraliteit, ze weerspiegelen een diepe minachting voor de volksklasse en racisme.

Deze opmerkingen veronachtzamen wat voetbaldeskundigen al minstens vier jaar geleden zagen aankomen: deze Franse selectie zou door talrijke sportieve mislukkingen en een falend en onmenselijk beleid van de bondscoach weinig kans maken op hernieuwd sportief succes.

En vandaar fantaseren sommigen vanuit hun luie stoel over raciale en religieuze kwesties en over maffiawijken, terwijl de kleinste trainer van het amateurvoetbal hier een onvermogen in zou zien om welk voetteam dan ook te leiden, om subgroepen, ego’s, ruziemakers samen te smeden tot een dynamische groep."

Bron(nen): Rue92