Kinderen van dwangmatige verzamelaars verlaten het vervuilde nest

Sommige mensen hebben meer moeite om iets weg te gooien dan andere. Soms gaat het zover dat mensen bijna niets meer kunnen wegdoen en bv. stapels kranten van de afgelopen jaren hebben liggen, maar ook schoenen en kleding, die nooit meer gedragen worden, enz. Weer anderen halen spullen in huis om te bewaren: de dwangmatige hamsteraars. Zij hebben soms een gigantische voorraad elektrische apparaten in huis, want stel dat je koffiezetapparaat het begeeft en het was in de aanbieding, dus ... Nog erger wordt het dwangmatig verzamelen als het gaat om iemand met het 'hoarding-syndroom'. Er is helaas geen goede vertaling voor, maar het houdt in dat mensen heel teruggetrokken leven, vaak zeer wantrouwig zijn en dat ze hun omgeving volledig laten vervuilen. Ze zien dingen als een onderdeel van henzelf. Afstand doen van iets, voelt als afstand doen van een hechte vriendschap. De nabijheid van hun spullen geeft hen een veilig en aangenaam gevoel en iets weggooien is als een deel van je eigen leven weggooien.

Je zal maar opgroeien in zo'n huis met een hoarder als ouder. Jessie Sholl (42) was zo'n kind en bij haar heeft het ertoe geleid dat ze bijna niets durft te bewaren. Haar mémoires werden recent uitgegeven: 'Dirty Secret: A Daughter Comes Clean About Her Mother’s Compulsive Hoarding'. Haar moeder was iemand die teveel kocht en niets weg kon gooien. In de woonkamer stonden 5 naaimachines en 8 paar cowboylaarzen. Jessie schaamde zich voor de situatie en probeerde af en toe wat weg te gooien.

Het is een gevoel dat veel kinderen van dwangmatige verzamelaars kennen. Tegelijkertijd worden ze aan hun lot overgelaten. Soms lijkt het alsof de ouders meer geven om de rotzooi dan om hen. Familie en vrienden komen al lang niet meer op bezoek. Een eenzaam bestaan. Kinderen blijven ondanks alles toch loyaal en worden heen en weer geslingerd tussen hun gevoelens voor de persoon van wie ze houden en hun leven tot een hel maakt. In de USA werden al een aantal lotgenotengroepen en online fora opgericht voor kinderen van hoarders.

Als de kinderen zelfstandig wonen, blijft het pijnlijk om hun ouder zo te zien vervuilen. De hoarders vinden zelf niet dat ze een probleem hebben. Kinderen die hun ouder er op wijzen dat ze hulp nodig hebben, worden vaak buitengesloten en met wantrouwen bekeken. Sommige volwassen kinderen durven zelf bijna geen winkel in te gaan, uit angst om ook een dwangmatige hamsteraar te worden. En volgens deskundigen is die vrees niet helemaal onterecht, want verzamelzucht kent een genetische component.

Bron(nen): New York Times boek video