Hoe een politie-infiltrant P. de moord op Anne Faber liet bekennen

De politie komt verdachte Michael P. op het spoor nadat vrienden van Anne Faber de jas hebben gevonden die ze droeg op de dag van haar verdwijning. In de omgeslagen mouw wordt P.’s DNA aangetroffen. Na zijn arrestatie wil hij niets zeggen over Anne Faber en haar mogelijke verblijfplaats. Met een microfoon verborgen onder zijn kleding liep de undercover-arrestantenbewaker woensdag 11 oktober om half acht in Houten de cel van Michael P. binnen. De jonge agent kende P. nog uit zijn jeugd in Zeewolde. In de regiekamer in het arrestantencomplex luisterden de rechercheurs en de undercoverspecialisten van de eenheid Werken Onder Dekmantel gespannen mee. „He, ouwe, man, godverdomme man!”, zei de agent. „Hee”, zei P., stomverbaasd om daar een oude bekende tegen te komen. Ze praatten een tijdje over vroeger, over kinderen. P. vertelde dat hij zelf ook vader zou worden. Een collega-bewaker stak zijn hoofd om de hoek van de cel. Toen de agent antwoordde dat hij „even een bakkie aan het doen was” liep de man weer weg. Het was tijd om ter zake te komen. Hij vertelde dat een maat van hem aan het onderzoek werkte. Toen hij hoorde dat zijn oude kameraad hier in de cel zat, was hij langsgekomen. „Ze hebben wel dingen tegen jou, maar serieus. Daar moet je echt over nadenken ouwe”, hield de agent P. voor. „Weet je wat het is, fucking DNA, dat is gewoon fuck.” „DNA zegt niks”, antwoordde P. „DNA is verplaatsbaar, overdraagbaar. We moeten gewoon effe afwachten hoe het loopt.” Na een tijdje over eerdere zaken gepraat te hebben waar P. voor veroordeeld was, kwam de agent to the point. „Er hangt jou serieus levenslang boven het hoofd, ouwe, en levenslang, dat is puur omdat je niet meewerkt.” Zijn verklaring had hij niet gelezen, zei de agent. „Ik weet niet of je eerlijk bent geweest of hebt gelogen. Ik wil een ding tegen jou zeggen. Dit heb ik echt uit ervaring, pik, het is kankervervelend, maar het is echt het verschil tussen levenslang vastzitten of gewoon een lange gevangenisstraf krijgen, ouwe.” De agent wilde weten of zijn advocaat hem had verteld dat de politie in Zeewolde ging zoeken, dat ze haar vanavond gingen vinden. „Nee.” „Dat is het probleem, ouwe, dat jij eerder… dat je ze voor bent. Met wat ze nu hebben… en jij zegt niks, denken ze gewoon hier: de tyfus voor je. Als je ze gewoon voor bent, dan wordt het van twintig jaar tien of zo.” Hij zou toch nooit meer vrijkomen, zei P., wat hij ook zou verklaren. Maar het besef dat hij ze voor moest zijn, was tot hem doorgedrongen. Hij moest vertellen waar ze was voordat de politie haar zou vinden. P. wilde zijn advocaat spreken. „Ik ga zo effe bellen voor je dat hij hier komt”, zei de agent.