Cryptofasie: geheimtaal tussen tweelingen

Tweelingen gebruiken vaak een eigen taaltje, dat door anderen niet is te verstaan. Wetenschappers zijn er nog niet over uit of het wel of niet schadelijk is voor de normale taalontwikkeling.

Als je je erin verdiept, kom je erachter dat de 'geheimtaal' vaak niet zo moeilijk is: de woorden lijken op het oorspronkelijke woord en het nieuwe woord verwijst vaak naar een bepaalde situatie. 'Pasta' wordt bv. 'oliva' als ze die voor het eerst bij tante Olivia aten. Soms zijn de kinderen vooral heel goed in het doen alsof ze elkaar te begrijpen.

In zeldzame gevallen ontwikkelen kinderen echt een heel andere taal en vreemd genoeg hebben al die talen precies dezelfde structuur, ongeacht de taal die thuis wordt gesproken. Werkwoorden worden niet vervoegd. Ontkenningen kunnen net zo goed aan het begin als aan het eind van een zin volgen. Niet duidelijk is wanneer en waar iets heeft plaatsgevonden. En ze gebruiken geen persoonlijke voornaamwoorden, maar alleen eigennamen.

Volgens taalkundigen geeft ons dat inzicht in de aard van de meest primitieve taal. Als de eerste taal ontstaan is tijdens de communicatie tussen 2 personen zou dat kunnen kloppen, maar een taal moet zich algauw ontwikkelen tot de taal van een hele gemeenschap. De tweelingentaal voldoet niet als je iets wil overbrengen dat verder gaat dan het hier en nu.

Eigenlijk staat onze kennis over de 'geboorte' van de taal nog in de kinderschoenen. Eerder werd gezegd dat Creoolse talen ons meer inzicht zouden geven in de eerste taal, later zou de doventaal het mysterie onthullen en nu is de hoop gevestigd op de geheimtaal van tweelingen.

Sommige onderzoekers pleiten ervoor om cryptofasie zo vroeg mogelijk te behandelen, waaronder de Japanse psycholoog Chisato Hayashi, die vindt dat deze kinderen een intensief logopedie-programma moeten volgen en in aparte klassen moeten zitten op school. Maar dat is niet algemeen aanvaard. Veel mensen vinden het alleen maar grappig als tweelingen een raar taaltje spreken. Iets om alert op te zijn? Of is het de zoveelste onnodige diagnose die kinderen kunnen krijgen?

Bron(nen): Slate