Praten kan moeder niet meer. Stamelen wel. Het enige woord dat ze vele malen op een dag zegt is ‘pa’. Mortier vergelijkt de ziekte met een gebouw dat in elkaar stort: ‘… snaren die springen, draden die knappen, spankabels die het zingend begeven – het zachte gejank van inzakkende spanten.’ Er was
Hersenschimmen van Bernlef. Als litterair hoogtepunt, maar ook als houvast en troost voor degene die hulpeloos staan en gaan met een mens die vervaagt. Er is nu ook
Gestameld Liedboek, een prachtige titel voor een liefdevol portret dat de Vlaamse romancier Erwin Mortier maakte van zijn moeder die
Alzheimer heeft. '
Gestameld liedboek is een hartverscheurend verslag, geschreven door een zoon die de gave heeft dit relaas te transformeren tot een literair meesterstuk, het is een rauwe en tegelijk tedere elegie over ouders en kinderen, liefhebben en verlies, over afscheid nemen en herinneren.' schrijft de uitgever. En zo is het