Hoezo herstel?

De beurzen waren in hun nopjes, en de beursjournalisten (zeker de Nederlandse, die altijd lijken de koersen aan te moedigen, alsof ze supporters van de FC AEX zijn) uiteraard ook: de Amerikaanse werkloosheid was met 20.000 mensen minder gestegen dan verwacht in augustus, dus het grote feest van de economische groei gaat bijna weer beginnen. In serieuze media in de Verenigde Staten vallen ook heel andere benaderingen te lezen. Forbes, een heel gezaghebbende publicatie over het zakenleven, begrijpt de blijdschap over de cijfers niet. Om te beginnen vanwege een kleinigheid: de cijfers van augustus vielen een beetje mee, 20.000. Maar in de kleine lettertjes van de regeringscijfers, schrijft Forbes, staat dat de cijfers van juni en juli bij nadere beschouwing met bijna 50.000 naar beneden moeten worden bijgesteld. Saldo: de cijfers vallen niet mee, maar tegen. Zeker als je meetelt dat een heleboel Amerikanen weten dat het nutteloos is een baan te zoeken. Er zijn geen banen. Die worden daardoor niet meegerekend in de cijfers. Evenmin tellen de mensen mee die 20 uur werken, terwijl ze gewoon een hele baan zouden willen. Als je die categorieën zou meerekenen, ligt de werkloosheid niet op 9,7 procent, maar op 16,8 procent. En Forbes ziet niet goed in waarom dat meevalt en reden is voor euforie. Bloomberg voegt toe dat de gemiddelde werkweek tot 33 uur is gedaald. Werkgevers betalen hun personeel voor minder uren en voor minder dagen. Goed voor de bedrijfswinsten, zegt Bloomberg, maar op termijn slecht voor de economie.

Bron(nen): Forbes bloomberg