Jammer dat ik het John Roberts niet zelf kan zeggen: "Thanks for caring"

Dan waren er van die vrolijke schoolavonden waar ook Roberts was, want hij had net als wij kinderen op die school. Ik heb het hem nooit kunnen vragen, maar de vraag brandde wel op mijn lippen: “Hoe kun je hier zitten en bidden. En tegelijk vonnissen schijven waar zo veel arme Amerikanen zo onder lijden. Waar zijn je principes van ‘caring’?”

Ik zag John Roberts regelmatig in de jaren dat onze jongste zoon hier in Washington op Middle School zat. Een christelijke school. De kinderen krijgen daar elke dag de boodschap dat ze voor anderen moeten zorgen: Een ‘community of caring’.

Nu diezelfde John Roberts als conservatief lid van het Hooggerechtshof de beslissende stem heeft uitgebracht en Barack Obama een kolossale overwinning heeft bezorgd, denk ik daar aan terug. Toch een ‘caring conservative’?

Roberts is kennelijk uit gegaan van de nood van tientallen miljoenen Amerikanen. Daar heeft hij een verrassende juridische oplossing voor bedacht die het Obama-plan van de ondergang redt.

Ik ben journalist en dus afstandelijk. Maar ik houd ook oprecht van dit land waar we nu in totaal 20 jaar wonen en onze drie kinderen (16,18,20) opgroeiden.

Roberts doet iets ongewoons: Hij breekt de politieke discipline die dit land verdeelt en verlamt. Luister naar rechtse politici en je hoort een lawine van onverdraagzaamheid. Hoe kan het toch? Met de bijbel in de hand miljoenen medeburgers een menswaardig bestaan ontzeggen? Waar ga je als ouder door heen als je voor je kinderen geen eten laat staan een ziekteverzekering voor kunt betalen?

Republikeinen gaan uit van het recht van de sterkste. En iedereen die er anders over denkt krijgt het republikeinse gif over zich heen.

Heeft John Roberts alleen naar juridische details gekeken? Of was er meer? Iets diepers? Dan is hij een dappere man. Je moet hopen dat we dit vaker gaan zien in de Washingtonse politiek: Een einde aan de bijna kwaadaardige verdeeldheid tussen rchts en links; Republikeinen en Democraten. Geeft Roberts het voorbeeld. Wordt het gevolgd? Dat zou eens tweede vaderland ietsje menswaardiger maken.

Jammer dat de schoolvakanties al begonnen zijn. Anders zou ik hier om de hoek even naar de school rijden waar zoon Daan destijds met de kinderen van Roberts zat. In de hoop dat Roberts – zoals hij soms deed – zijn kinderen zelf op school afzet.

Ik had hem willen complimenteren met zijn besluit. “Thanks for caring, John.” En ik had er het compliment aan willen toevoegen dat zijn kinderen vaak van hun leraren krijgen: “Keep up the good work!”

Charles Groenuijsen