Obama-bashen is cool

Toen Welingelichte Kringen startte, zat Barack Obama nog maar net in het Witte Huis. In de Amerikaanse pers werd destijds verschrikkelijk veel over hem geschreven en zodra deze site over een van die stukken berichtte, schoten hier de bezoekcijfers omhoog. Ook in Nederland was de niewsgierigheid naar de nieuwe president onverzadigbaar.
Inmiddels is die tijd voorbij en wie hier een stukje wil schrijven dat bijna niemand leest, kan kiezen uit de Noorse oliewinning, vogeltrek in de Karpaten of Barack Obama.
Dat duidt op een zekere onverschilligheid, maar in de Verenigde Staten is iets ernstigers aan de hand. De voormalige aanhangers van de president beginnen zich tegen hem te keren. 10 procent van zijn aanvankelijke aanhangers, ze stemden voor hem, zijn veranderd in tegenstanders. Voornamelijk jongeren en zwarten bevinden zich in deze groeiende categorie. Vooral het recente olieschandaal en het onvermogen hier iets aan te doen, ondermijnt de positie van de president.
Maar er is meer. Uit de vrouwenhoek kam opeens een zekere compassie met mevrouw Obama; het moest toch vreselijk zijn met een man te leven die nooit enige emotie toont... En weer uit een heel andere hoek: ook de prominente columnisten van The New York Times beginnen een beetje genoeg te krijgen van het zwarte orakel. Maureen Dowd vroeg zich daarbij af of het 'Yes we can' inmiddels niet was afgezakt naar 'Will we ever?' Wat Obama weleens parten zou kunnen spelen, zo schrijft The Daily Telegraph, is zijn ongelooflijke arrogantie en gebrek aan zelfkritiek. Wat dat laatste betreft lijkt hij overigens meer op zijn voorganger Bush dan hem lief is. Maar ook al blijft de zelfkritiek achterwege, kritiek van anderen komt er steeds meer en van de eigentijdse Messias die nog maar kort geleden ter wereld kwam om eerst Amerika en daarna de hele wereld te redden, is hoegenaamd niets meer over.

Bron(nen): The Daily Telegraph