De prins van Seborga

Tot onze schrik lezen we vandaag in The New York Times dat Giorgio Carbone, Prins van Seborga, is overleden op de leeftijd van 73 jaar.
Misschien dat niet iedere lezer van Welingelichte Kringen op de hoogte was van het bestaan van het Prinsdom van Seborga en dat is niet verwonderlijk. Het gaat om een betrekkelijk klein gebied in de Frans-Italiaanse grensstreek aan de Middellandse Zee, in Ligurië - zeg tussen de steden Ventimiglia en San Remo.
Zijn rijk besloeg slechts 4 vierkane kilometers, telde een kleine 2.000 inwoners en wat een tikkeltje ongebruikelijk is: het landje is nimmer door grote mogendheden erkend.
Voor Giorgio I, een kweker van mimosa, was dit een groot onrecht; in zijn ogen was zijn rijk een oude leen van het graafschap Ventimiglia en op geen enkele manier onderdeel van Italie; helaas was het ooit op een wrede manier van z'n souvereiniteit ontdaan. In 1963 was hij tot zijn hoge functie geroepen en 46 jaar lang heeft hij geheerst over deze kleine en in zekere zin welvarende ministaat.
Al die jaren heeft de monarch bepaald niet stilgezeten. Hij schreef een grondwet, benoemde een regering en een parlement (!), beschikte over wapens, een volkslied en liet eigen munten slaan.
Dikwijls ook schreef hij brieven aan de Romeinse machthebbers om de onafhankelijkheid van zijn staat te bepleiten, en al die brieven zijn volgens de overlevering ongeopend teruggestuurd met de mededeling: 'retour afzender.'
Of Giorgio I ook beschikte over het allermooiste voorrecht dat is weggelegd voor koningen en prinsen, te weten: belastingheffig, is ons niet bekend (in sommige delen van buurland Italie zijn lokale machthebbers er tot de dag van vandaag wél in geslaagd ter plekke belastingen, ook wel protectiegeld genaamd, te heffen). Dikwijls hebben we met eigen ogen gezien hoe de Prins zich liet rondrijden in zijn oude blauwe Mercedes, met standaard, en aldus van het ene buurtrestaurant naar de volgende bar werd getransporteerd. Hij rookte als een ketter en had een wat ontoegankelijk voorkomen.
In bergdorpjes als Fanghetto en Bussaré werd hij met gepaste eerbied bejegend; helaas gold dat niet voor de iets verdergelegen gebieden. Nog maar enkele jaren geleden was de prins te gast in een BBC-programma dat heette: How to Start Your Own Country.
Wie Giorgio I Carbone nu moet opvolgen, is niet bekend. Wat rest is de herinnering aan een markant vorst die als motto had:  Sub umbra sede ('Blijf in de schaduw').

Bron(nen): The New York Times