Nieuw: de neo-bistrot

In de laatste San Pellegrino World's top-50 van de beste restaurants stond niet een Franse zaak in de top-10. Pas op plaats 11 stond het Parijse 'Le Chateaubriand,' een zaak die nota bene niet eens een Michelinster heeft. Het oude bourgeois-koken is op z'n retour en The Wall Street Journal signaleert een nieuwe trend die leidde tot een ander soort restaurants, de 'neo-bistrot' geheten. Waar je kunt eten voor het bedrag dat je in een heel duur restaurant al bijna aan de bediening kwijt bent. Het gaat om informele adressen, de prijzen voor het eten liggen vast (35 tot 50 euro) en er wordt uitstekend gekookt met veel invloeden van de rest van de wereld, want koken heeft enorm veel te maken met de globaliserende wereld. Eten in Londen, New York, Singapore of Tokio verschilt onderling veel minder dan vroeger het geval was.
In Parijs ging de WSJ op bezoek bij enkele van deze nieuwe zaken: de inrichting is bijna kantine-achtig, een lunch kost er 35 euro en de kwaliteit van het eten is erg goed. Er worden de juiste ingredienten gebruikt en de kooktechniek is van de bovenste plank. Er was vraag naar zulke eenvoudig ogende zaken, waar de kaart niet langer gevuld is met 99 gerechten en waar de inrichting van deze tijd is in plaats van uit de 19de eeuw. Verder zijn de richtlijnen van de firma Michelin niet langer heilig. Michelin wordt in deze kringen steeds meer gezien als een fossiel van vroeger. De krant verklaart het neo-bistrot-eten tot een heuse trend en levert ook de Parijse adressen waar we naartoe kunnen om dit eens te proberen.
Welingelichte Kringen zegt met Maurice de Hond: 'doen.'

Bron(nen): The Wall Street Journal