Groene records sneuvelen aan de lopende band
“We zijn getuige van een ‘battle of the centuries’ in energie”
Guinness registreert nieuwe, soms heel bizarre records. Ook ik ben een verzamelaar van records, vooral als het om groene initiatieven gaat en al helemaal als vorige records sneuvelen. Zo houd ik bij wie de windturbine met de langste wieken maakt en waar op aarde de hoogste zonnetoren voor een spiegelcentrale komt. Ook word ik warm van het bericht dat Europa onlangs de grens van 100.000 megawatt aan windvermogen passeerde, waarvan de helft in de afgelopen zes jaar werd geïnstalleerd. Allemaal mooie en hoopgevende illustraties van hoe groene energie evolueert van ‘small' naar ‘big is beautiful'!
De echte megalomaan kijkt natuurlijk naar China, waar niet alleen wekelijks een kolencentrale aangaat (‘Dus wat zeuren wij nou in Nederland?', roepen de fossielen), maar ook dagelijks 120 megawatt aan windvermogen wordt neergezet. Dat is vergelijkbaar met de bouw van één Amaliawindpark op de Noordzee. Per dag! Ter vergelijking: in Nederland duurde Amalia's conceptie - van vergunning tot bedrijf - bijna tien jaar. Zouden wij die Chinese VOC-mentaliteit loslaten op onze Noordzee, dan produceerden we nu 400.000 megawatt Amaliastroom.
Maar het leukste nog vind ik de groene records van Spaanse windparken, die periodiek meer produceren dan de elf Spaanse kerncentrales tezamen. Of als 30 gigawatt aan peak-solar in Duitsland de kolencentrales van het net drukt. We zijn getuige van een ware ‘battle of the centuries' tussen de 20e en 21e eeuw.
Deze groene weetjes bemoedigen mij, want er zijn natuurlijk ook records die angstig benauwen: Earth Overshoot Day viel dit jaar op 22 augustus. Die zomerse woensdag markeerde de dag van de ecologische krimp, waarop we meer nemen dan de aarde ons kan geven. Tot circa tien jaar geleden viel ‘overshoot day' nog in het laatste kwartaal van het jaar. Loesje (van de posters) brengt deze kale, gecalculeerde werkelijkheid dichterbij met de vraag: ‘Hoe zou jij je voelen als iemand je haar sneller knipt dan het groeit?'.
De hoopgevende opmars van zon en wind wordt momenteel geconfronteerd met wanhopige fossielen, die verantwoordelijk zijn voor de jaarlijkse ‘overshoot-records'. Vooral energiebedrijven die willens en wetens investeerden in kolencentrales willen de onstuitbare groei en exploitatie van groene energie stoppen, omdat ze bang zijn dat hun investeringen onrendabel worden. Kennelijk hebben zij niet gerekend met deze groene tucht van de energiemarkt. In bedrijfseconomisch jargon heet dat gewoon ondernemersrisico. Een respectabel bedrijf neemt dan zijn verlies en komt wellicht in het Guinness Book of Records van nooit in bedrijf genomen kolencentrales.
Hans Altevogt is campagneleider bij Greenpeace
Deze column verscheen ook op Energiepodium.nl
Er is nog een groen record dat hier niet mag ontbreken: de energieprijzen. Kijk naar Groot.Brittannie daar lopen de energieprjzen zo snel op door de uitrol van groene enegie dat arme mensen hun energierekenimg niet meer kunnen betalen.
je moet het verdelingsvraagstuk niet verwarren met het consumptie -en productievraagstuk. Gezond leven is ook duurder, een paprika kost meer dan een zak chips tegenwoordig.
Als je vindt dat iedereen “recht” heeft op energie, dan moet je welvaart anders verdelen. De aarde met z’n allen verkloten is niet beter dan de aarde elitair verkloten. Fossiele brandstoffen zijn inderdaad de goedkoopste weg, nu nog wel. Maar het is ook een doodlopende weg.
(in antwoord op kletsmajoor)Ik wilde niet de indruk wekken dat er een verdelingsvraagstuk aan de orde is. In tegendeel, juist het denken dat de maatschappij en de economie in detail bestuurd kunnen (en moeten) worden, zijn m.i. de reden dat men met groene energie veel te hard van stapel is gelopen in een aantal landen.
(in antwoord op Le_bon_sauvage)