Vader dreigde met ‘groot familiedrama in de media’
De komende dagen en weken zal de vraag steeds klemmender worden: hoe hebben Bureau Jeugdzorg en met meldpunt kindermishandeling de jarenlange groeiende zorg kunnen missen die uiteindelijk eindigde zoals het is geëindigd.
NRC Handelblad beschikt over documenten waaruit blijkt dat de vader de kinderen mishandelde en dat de kinderen klem zaten tussen de steeds heftiger strijd tussen hun moeder en hun vader
Uit een document van het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling blijkt dat de moeder al in februari 2009 naar de politie ging wegens mishandeling van de oudste zoon door de vader. Volgens NRC Handelsblad stond in het rapport dat de moeder in eerste instantie niet wilde dat contact werd opgenomen met de vader, omdat hij weleens zou hebben gedreigd met 'familiedrama's in de media'.
NRC: "De ouders van de jongens, beiden hoger opgeleid, gaan in 2008 na een relatie van dertien jaar uit elkaar. Vanaf 2009 zoekt vooral de moeder hulp voor de kinderen, die onder meer last hebben van concentratieproblemen op school en driftbuien. (...) Uit het rapport van de Kinderbescherming blijkt "dat zij vanaf februari 2012 op zoek was naar hulp, maar het gevoel had van het kastje naar de muur te worden verwezen".
De veiligheid van de kinderen bij hun vader was, zo blijkt uit de rapportages, vier jaar lang een grote zorg van de moeder."
Dit onderwerp verdient meer respect dan nu wordt getoond met dit stukje van belabberde kwaliteit… Neem uw vak eens iets serieuzer!
Vreselijk. En het ergste is dat moeder vader niet eens een paar
doodsschoppen kan geven. Niet dat dat iets zou oplossen, maar lekker zal
het zeker hebben gevoeld.
Vreselijk dat er in documentatie al wordt
gesproken over dat moeder zich niet serieus genomen voelde wat betreft
de bescherming van haar kinderen…
En als kers op de slagroom op de
taart, over 3 maanden is iedereen ze vergeten.. De kinderen, de moeder,
de familie… En dan? Nou dan kan jeugszorg gewoon weer een paar
gruwelijke misstappen begaan, er weer even een onderzoekje overheen
laten gaan en klaar is kees.
Mijn hart huilt.
Volgens mij schrijft NRC dat uit de de stukken blijkt dat de moeder de vader beschuldigde van mishandeling, niet dat dit daadwerkelijk het geval was. Nog sterker, volgens NRC staat in de stukken dat dat van daadwerkelijke fysieke mishandeling geen bewijs kon worden gevonden. Verder wordt gemeld dat de kinderen te lijden hadden onder de voortdurende ruzies tussen de ouders, die voor ieder wissewasje naar de rechter renden. Dit soort zaken is vaak niet eenduidig, dus past het niet om er zo snel en makkelijk een oordeel over te vellen.
@ Muse, ik deel uw analyse van over de strekking van het NRC-artikel.
“De zorgen gaan niet over de veiligheid van de jongens bij hun vader, maar over hun “sociaal-emotionele ontwikkeling en gedrag””
De vader lijkt o.a. door het opgeklopte verhaal van de mishandeling (één van de drammende kinderen enkele jaren geleden stevig beetpakken en onder de douche zetten) en opeenvolgende rechtszaken en aangezwengelde procedures uiteindelijk de verliezende partij te worden die “alles” kwijt dreigt te raken. Namelijk de normale, vrijblijvende omgang met zijn kinderen.
(in antwoord op Muse)Als men leest dat sinds 2009 elf of twaalf instanties bekend waren met het gezin, althans er bemoeienis mee hebben gehad, is men geneigd te denken: ware het niet beter dat er slechts één of twee waren geweest die dezelfde tijd en inzet als de anderen bij elkaar er hadden ingestoken?
Zijn we niet te veel versnipperd geraakt in al die specialisaties op de vierkante centimeter?
Anderzijds sluit ik aan bij uw mening dat aangiften met beschuldigingen alleen maar escalerend werken en ontstane onderlinge haat versterken.
(in antwoord op K. den Hartogh)Dank voor het artikel van Joyce B in de Volkskrant die tot een heel indringende conclusie komt “dat we lessen willen trekken uit iets, om voortaan iets te voorkomen, wat niet te voorkomen valt”. Een verademing tussen alle uitlatingen die zich concentreren op afschuw, schuldigen en schuldvraag. Haar aanraden dat ex-geliefden elkaar in de armen moeten nemen en verklaren het nooit te zullen vergeten dat hun kinderen zijn ontstaan in en uit liefde, is dan wel weer van een aandoenlijke naïviteit, die vrijwel niemand in een (v)echtscheiding zal kunnen waarmaken.
Elkaar niet haten.. is al een hele opgave, vooral als de andere partij aan dit streven niet meedoet. Ga daar maar aanstaan als hulpverlenende instantie, beperkt door alle regels en voorschriften in hun bemoeienis.
Het zal bijna zeker ooit weer eens gebeuren, misschien is het enige wat we kunnen doen onze volwassen kinderen aan te raden niet al te lichtzinnig ertoe te besluiten om kinderen te maken.
Zo mee eens! De illussie van de maakbare samenleving is nog alom aanwezig. Nog meer protocollen, screening en dichtregelen helpt niet voorkomen. Dan gaan mensen met ernstige problemen alleen nog maar meer “ondergronds”. Dit soort dingen gebeuren en dat is in en in verdrietig. Hulpverleners zijn mensen en blijven feilbaar. Niet alles is te voorkomen, Hoe graag we dat ook zouden willen. Zeker in een situatie als deze!
(in antwoord op John)Het AMK doet navraag bij onder meer school en huisarts en concludeert dat „het vermoeden van lichamelijke mishandeling niet kan worden bevestigd”; “wel zijn de kinderen, mogelijk eenmalig, getuige geweest van huiselijk geweld”. De huisarts noemt de vader in de rapportage een “bezorgde en liefdevolle vader” en een “temperamentvolle man”. Zij heeft bij de kinderen nooit sporen van mishandeling gezien. De moeder is daarvoor wel enkele keren bij haar geweest. Ook zijn er een keer door de politie foto’s gemaakt van blauwe plekken op haar armen.
(in antwoord op Muse)Als beide ouders elkaar over en weer beschuldigden is het voor de instanties natuurlijk erg moeilijk te beoordelen wat er nu aan de hand is. Dan moeten er eerst allerlei dingen onderzocht worden, vóórdat de Jeugdzorg tot actie over kan gaan. En wat ik begrepen heb is dat er een afspraak stond om beide ouders mede te delen dat de kinderen voorlopig uit huis geplaatst zouden worden. Begrijp me goed, niets rechtvaardigt de daad van deze vader, helemaal niets. Maar om nu weer meteen allerlei instanties te beschuldigen vind ik te ver gaan. Uiteindelijk zijn de ouders verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen. Beiden!! En zeker van “hoger opgeleide” ouders mag je toch verwachten dat die kunnen handelen in het belang van hun kinderen.
Die moeder gaat ook niet vrij uit hoor!
alles op de vader schuiven is oh zo makkelijk, de ruzie,s maak je samen de moeder had haar kinderen weg moeten halen uit de situatie
nee moeder heeft ook schuld, moeders in nederland krijgen altijd gelijk vna de rechter, ze moeten wel betalen, maar krijgen hun kinderen niet te zien, hij heeft gedacht ik de kinderen niet dan jij ook niet, is geen goede gedachte maar begrijp hem wel, het recht systeem in nederlnad moet maar eens aangepast worden