‘De mooiste jongen ter wereld’ sterft op 70-jarige leeftijd

Bjorn Andersen, bekend als de mooiste jongen ter wereld, is op 70-jarige leeftijd overleden aan kanker. Hij stierf arm en ongelukkig.

De Zweedse acteur, bekend van zijn rol in Luchino Visconti's bekroonde film ‘Death in Venice’ uit 1971, is zaterdag overleden aan kanker, aldus Kristina Lindstrom, die een documentaire over zijn leven regisseerde. Ze voegde eraan toe dat ze ‘het van zijn dochter hadden vernomen’.

Op 15-jarige leeftijd werd Andresen benaderd door Visconti, die op zoek was naar een acteur voor de rol van Tadzio, een mooie adolescent op wie componist Gustav von Aschenbach, gespeeld door Dirk Bogarde, geobsedeerd raakt in Death in Venice.

Na de première van ‘Death in Venice’ nam Visconti hem mee naar een homoclub met een groep mannen, waar hij alcohol ‘gulzig’ dronk om zijn gevoel van eenzaamheid te verdoven, vertelde hij in 2021 aan de krant Expressen.

‘Tijdens het filmen had ik geen problemen. Maar toen het eenmaal voorbij was, voelde ik me als een stuk vlees dat voor de wolven werd gegooid. Fysiek is er niets met me gebeurd, maar het was toch erg onaangenaam’, vertelde hij de krant.

Sinds de film meer dan 50 jaar geleden uitkwam, worstelde Bjorn om zich te ontdoen van die bijnaam.

“Het was buitengewoon ongemakkelijk”, beschreef hij de outing. “Ik denk dat [Visconti] me aan het testen was om te zien of ik homo was.”

Hij herinnerde zich dat hij zich stomdronken dronk ‘om het allemaal te verdringen’, maar het was te laat om zijn nieuwe status als sekssymbool en - voor sommigen - homo-icoon te negeren.

Na Death in Venice werd de toen nog jonge acteur overspoeld met fanmail van zowel verliefde tieners als volwassen mannen.

Bjorn veroordeelde Visconti, die in 1976 overleed, als een ‘culturele roofdier’ die zijn uiterlijk zou hebben uitgebuit en hem zou hebben geseksualiseerd om de film te promoten – om hem vervolgens voor de leeuwen te gooien.

De bijnaam werd een molensteen om Bjorns nek, zoals de acteur toegaf. Death in Venice bleef een onbeweeglijke grijze wolk die zijn leven volledig overschaduwde.

In 2021 werd gemeld dat Bjorn alleen woonde in een smerige flat, kettingrookte, ruzie maakte met zijn lang lijdende, af en toe terugkerende vriendin en in de problemen kwam met zijn huisbaas omdat hij zijn gasfornuis aan had laten staan.

Hij zag er ook totaal anders uit dan de frisse tiener die een generatie mangatekenaars inspireerde en een van de eerste westerse idolen van Japan werd, met zijn door nicotine verkleurde baard en lange, golvende witte haren.

Andresen zag er totaal anders uit dan de frisse tiener die een hele generatie mangatekenaars inspireerde en een van de eerste westerse idolen van Japan werd, met zijn altijd door nicotine gekleurde baard en lange, golvende witte haren.

Een documentaire over het leven van Björn, getiteld ‘The Most Beautiful Boy in the World’, bevat zwart-witbeelden van zijn auditie voor Death in Venice in een kamer vol jonge jongens en castingdirecteurs.

‘Hoe oud is hij? Ouder, toch?’ vraagt Visconti aan een Zweedstalige castingdirecteur terwijl Andrésen zelfbewust voor hen poseert tijdens een casting in Stockholm op een koude dag in februari 1970. ‘Ja, een beetje. Hij is vijftien,’ antwoordt de castingdirecteur. ‘Vijftien? Heel mooi,’ merkt Visconti op. ‘Kunt u hem vragen zich uit te kleden?’

Bjorn, zichtbaar verbaasd, kleedt zich uiteindelijk uit tot aan zijn onderbroek, terwijl een fotograaf foto's maakt en een opgetogen Visconti duidelijk maakt dat hij precies heeft gevonden wat hij zocht.

Terugkijkend op zijn auditie vertelde Bjorn aan Variety dat Visconti ‘m seksueel maakte’ en gaf hij toe dat hij zich ‘niet op zijn gemak voelde’ toen hij zijn kleren uittrok.

“Ik herinner me dat hij me liet poseren met één voet tegen de muur, ik zou nooit zo staan. Als ik het nu bekijk, zie ik hoe die klootzak me heeft geseksualiseerd.”

De 15-jarige tekende een contract voor de film en kreeg 4.000 dollar betaald voor zijn rol in Death in Venice – een rol waarvan hij geen idee had dat die hem voor de rest van zijn leven zou definiëren.

Terug in Europa bleef hij acteren, maar hij had moeite om zijn bijnaam ‘mooiste jongen ter wereld’ van zich af te schudden. In 1976 kwam hij naar Parijs voor een film. Daar kwam uiteindelijk niets van terecht, maar hij bleef een jaar, ondanks dat hij blut was.

Zijn levensstijl werd gefinancierd door een reeks rijke mannen die hem overlaadden met dure maaltijden, hem een wekelijkse toelage van 500 frank gaven en hem zelfs een appartement ter beschikking stelden, zo onthulde een documentaire uit 2021. Bjorn gaf toe dat hij ‘verdomd naïef’ was over hun bedoelingen met hem.

‘Ik moet verdomd naïef zijn geweest, want het was zoiets als: 'Wauw! Iedereen is zo aardig’', blikte hij terug. 'Ik denk niet dat ze me uit goedheid behandelden ... Ik voelde me als [een] rondreizende trofee.

Hoewel de documentaire niet ingaat op Bjorns eigen seksualiteit, vertelde hij eerder aan The Daily Mail dat hij in zijn twintiger jaren een kortstondige verwarring voelde over zijn seksualiteit en één homoseksuele ervaring had gehad. “Ik deed het min of meer om te kunnen zeggen dat ik het geprobeerd had, maar het is niet echt mijn ding. Het was niet serieuzer dan dat”, zei hij destijds.

Bjorn beweerde dat hij zich altijd tot vrouwen had aangetrokken gevoeld, maar dat hij moeite had om relaties met hen aan te gaan naarmate hij ouder werd.

Nadat hij eraan gewend was geraakt om met zijn vingers te knippen en meisjes naar hem toe te laten rennen, gaf hij toe dat hij nooit had geleerd hoe hij moest flirten.

Hij was voor het laatst te zien in de film Midsommar uit 2019, waarin Bjorn de rol speelde van Dan, een lid van de Hargas-sekte, in de horror/thriller van Ari Aster.

Toch trouwde hij met een dichteres genaamd Suzanna Roman, nadat ze in 1984 een dochter hadden gekregen, Robine. Drie jaar later sloeg het noodlot echter opnieuw toe toen hun negen maanden oude zoon Elvin overleed. Bjorn lag naast hem in bed, bewusteloos na een avondje stappen, terwijl zijn vrouw hun dochter naar de kleuterschool bracht.

Bjorn raakte na de dood van Elvin in een diepe depressie, omdat hij zichzelf de schuld gaf dat hij een slechte vader was.

“Hun diagnose is wiegendood, maar mijn diagnose is gebrek aan liefde”, zei hij in de documentaire. ‘Ik verviel in een depressie, alcohol, zelfvernietiging op alle mogelijke manieren – het was een egotrip. Arme ik, ik, ik.’