Bosma's (PVV) eerste column in de NRC: 'U bent tolerant, totdat het u te gek wordt'

'Laten we elkaar niets wijsmaken: we liggen elkaar niet. Volgens u ben ik een populist, extreem-rechts, zet ik groepen tegen elkaar op, ben ik stiekem tegen de democratie en eigenlijk deep down inside een fascist. Als er morgen foto’s van mij zouden opduiken in lederhosen en met gestrekte rechterarm, zult u zeggen: „zie je wel, ik heb het altijd geweten. Tokkietuig”, begint Martin Bosma zijn eerste politike column in de NRC oftewel, zoals hij zelf schrijft, 'in het hol van de leeuw'.

'Het is niet alleen dat u mij niet mag. U misgunt me zelfs mijn baan. Als alleen NRC-abonnees stemrecht zouden hebben (wees eerlijk: daar droomt u toch weleens van), komt mijn partij niet verder dan vier zetels. Met mijn vijfde plaats op de kandidatenlijst van de PVV was ik zo mooi buiten de boot gevallen. Uw voorkeuren liggen anders: GroenLinks en D66 gunt u 51 zetels. (Met de 37 zetels voor de PvdA brengt u Sint Job fluitend naar het Catshuis.) Dat past helemaal in uw lifestyle: de onbespoten Toyota Prius, het ecohuisje in Toscane, de golfweekendjes bij vrienden in Londen. De islam is voor u geen enkel probleem. Kom op zeg. U bent immers tolerant! Om dat te bewijzen, krijgt de sympathieke Marokkaan die deze krant bij u bezorgt straks een extra fikse kerstfooi. Voor xenofobie is men tenslotte bij u aan het verkeerde adres. En de kinderen? Stelt u hen bloot aan uw multiculturele idealen en staat u elke ochtend om half negen bij een zwarte school? Zit uw Emma, Anne-Fleur of Mees gezellig in een klas vol met Mohammeds en Ali’s? Ho, ho. Het moet niet te gek worden natuurlijk. Als het erop aankomt, rijdt u toch liever een extra blokje met die kinderbakfiets. Dat heeft natuurlijk helemaal niets te maken met al die moslims daar. U bent tenslotte geen racist. Nee, het komt door dat computerlokaal of de kleur van het behang. Of zoiets. Uw vrienden van Minerva of de D66-afdeling Oud-Zuid knikken begrijpend. Die doen immers hetzelfde.

Ik ben het zo ongeveer met alles wat u vindt oneens. Het multiculturalisme vind ik verschrikkelijk. Hoofddoekjes en moskeeën zijn mij een gruwel. Ik geloof voor geen meter in de klimaathype en Al Gore vind ik een charlatan. Van Obama gaan mijn stekels recht overeind staan. Het christendom vind ik mooi. Het EU-nationalisme bezie ik als de reïncarnatie van de Sovjet-Unie. Reagan, Solzjenitsyn en Jabotinsky hangen in mijn werkkamer ingelijst aan de muur. Ik lees liever Hayek en Ayn Rand dan Keynes en Etty. Ik ben vierkant pro-Israël (‘extreem-rechtse kolonistenleiders’ – zoals deze krant hen noemt – zijn voor mij mensen bij wie ik graag over de vloer kom). Mijn lotsverbondenheid geldt de laatste autochtonen in Transvaal of de Tarwewijk, niet de elites die een miljoen moslims op ons dak stuurden. Ik vind helemaal niet dat het ‘de trots van Nederland is dat we hier juist niet de ene cultuur beter vinden dan de andere’. Nederland vindt dat namelijk helemaal niet. Alleen de linkse elites vinden dat. Ik schrijf het op in mijn boek De Schijn-élite van de Valse Munters: we zijn niet alleen politici, maar ook zendelingen. Vandaar mijn boek, vandaar Fitna, vandaar de frequente reizen van mijn fractieleider over de hele wereld. En vandaar het dissidente geluid dat ik elke drie weken mag laten horen – hier, in het hol van de leeuw.

Ondanks alles geef ik u niet op. U bent ook maar een slachtoffer, van uw opvoeding, uw opleiding en uw omgeving. Jammer wel van die opzeggingen vanwege mijn column. Maar ja, linkse mensen zijn graag tolerant, tenzij het gaat om mensen met een andere mening. Tallozen verlieten de Volkskrant toen daar de luiken opengingen. Joris Linssen en Kees Driehuis van de staatsomroep klaagden zelfs openlijk over een teveel aan ‘Wilders-stukken’. Als al deze mensen vervolgens voor NRC Handelsblad hebben gekozen, zullen ze vanwege mij misschien weer migreren. Ik hoop het niet, maar het zij zo. Je zou hun lot bijna vergelijken met al die Nederlanders die steeds wegvluchten als de multiculturele samenleving hun straat of buurt overneemt. Zo krijgt de multikul ons allemaal in beweging.'

Bron(nen): NRC Handelsblad