Als het om overspel gaat, zijn er grote culturele verschillen. Een Amerikaan die vreemdgaat ziet zichzelf als een ‘creep’. In
Frankrijk is het geen groot probleem. En hier is meteen het antwoord op de vraag wat 58 procent van de Fransen na een vrijpartij deed, en - hoewel het percentage kan fluctueren - nog doet: naar huis gaan.
Een Fransman is verbaasd over de vraag: in therapie gaan? ‘Moi?’ Integendeel. Sinds hij een minnares heeft, is hij gestopt met therapie. Het gaat eindelijk goed met 'm. Zijn problemen (zijn huwelijk en slechte
seks) zijn nu opgelost. De openhartige verklaring staat In
‘Lust in Translation, the Rules of Infidelity from Tokio to Tennessee’ uit 2007 van Pamela Druckerman, een voormalig Wall Street Journal correspondent die in Parijs woont. Ze reisde naar onder meer naar Japan, Rusland, Zuid-Afrika en Zuid-Amerika op zoek naar de verschillen in de manier waarop culturen omgaan met ontrouw. Het is niet dat Fransen niet monogaam willen zijn. Ze schijnen zelfs de trouwste partners ter wereld te zijn, hun reputatie ten spijt, die hebben ze te danken aan hun promiscue staatshoofden. Maar zowel Franse bedriegers als bedrogenen zien overspel eerder als een ongelukkige maar voorspelbare gebeurtenis of keuze. Ontdekking betekent niet meteen scheiding, en overspel niet meteen een ondraaglijk schuldgevoel – mits de vaste partner niet nodeloos wordt gekwetst.
Ook in Japan, hoorde Druckerman, betekent een misstap niet meteen het einde van het huwelijk. En in Rusland, het meest promiscue geïndustrialiseerde land, blijkt liegen geen doodzonde. De Russische Cosmopolitan gaf zelfs tips aan een vreemdgaanster: ‘Probeer niet al te gelukkig te lijken. Als je niet zingt onder de douche, doe dat dan nu ook niet.’ In de VS, schrijft Druckerman, is dat ondenkbaar. Sinds scheiden eind jaren zestig er wettelijk werd vereenvoudigd, zijn Amerikanen hogere eisen aan het huwelijk gaan stellen. Overspel werd scherper afgekeurd, echtelieden mogen geen geheimen voor elkaar hebben. ‘Het gaat niet om de seks maar om het liegen’, hoorde Druckerman telkens als het over vreemdgaan ging. In 2007 vonden Amerikanen vreemdgaan – liegen dus – blijkens een enquête moreel verwerpelijker dan het klonen van mensen. Vreemdgaan leidt nergens anders zo vaak tot scheiding. Het is niet dat vreemdgaan in andere landen wordt geaccepteerd, is de conclusie van Druckerman, maar alleen in de VS leidt het tot zulke pijnlijke en langdurige crises.
Druckerman heeft voor haar boek Nederland niet aangedaan.
Lust in Translation is ook in het Nederlands te verkrijgen. ‘Over de grens. De internationale verleiding van het vreemdgaan’, uitgeverij Bruna
Nicolas Sarkozy en (voormalige minnares) Carla Bruni