Heeft de Farc niet voor niets gestreden?
Het is enigszins buiten de Nederlandse media gebleven, omdat Tanja Nijmeijer niet meer in zicht is, maar de vredesonderhandelingen tussen de Farc en de regering van Columbia gaan op Cuba nog altijd door. Er wordt nu zes maanden gepraat en er is een eerste akkoord, maar dat is dan ook wel meteen op een van de kernpunten van het geschil tussen de Farc en de regering: van wie is de Colombiaanse grond. De Farc werd mede opgericht om iets te doen aan de situatie dat weinigen heel veel grond hebben in Columbia, maar de grote menigte van het volk niks. In haar begindagen was de FARC een ideologische guerrillabeweging, al raakte in de jaren tachtig de groep betrokken bij de illegale drugshandel en ontvoeringen.
Het nu bereikte akkoord gaat over ideologie. Na zes maanden onderhandelen in het Cubaanse Havana hebben vertegenwoordigers van de Colombiaanse regering van Juan Manuel Santos en de FARC aangekondigd dat er een akkoord is over de landbouwhervorming.
Dit eerste akkoord bevat de belangrijkste aspecten die de FARC op tafel heeft gelegd, bevestigde FARC-onderhandelaar París aan persbureau IPS. Volgens de FARC zijn er in Colombia landbouwbedrijven die tot 100.000 hectare hebben terwijl 87 procent van de boeren niet over grond beschikt. Studies geven aan dat de kloof tussen arm en rijk in Colombia een van de grootste ter wereld is.
Volgens het akkoord dat gisteren werd aangekondigd, komt er een Grondfonds voor de Vrede. Daar zullen boeren zonder land, of boeren met onvoldoende land, terecht kunnen.
Als dat echt zo gaat, dan betekent dat een grote overwinning voor de oorspronkelijke ideeen van de Farc
De vraag is of ze dit akkoord ook met geweldloze aktie hadden kunnen bereiken. Zo ja, dan hebben ze al die moorden en overige misdaden voor niets gepleegd.
Het FARC was in de jaren 70 het spoor al kwijt.
(in antwoord op kletsmajoor)De boeren in het binnenland aan de junglegrenzen hadden van alle kanten te vrezen: regeringstroepen, afgesplitste deserteursgroepen, coca-maffia en “beschermers” en dan ook nog eens het FARC. Vele duizenden trokken in die jaren al op de vlucht naar de steden aan de kust met achterlating van wat ze hadden opgebouwd.
De mensen werden uitgespeeld tussen het grootgrondbezittersleger en de opstandelingen. Boeren mochten “bescherming” tegen beide kopen van de maffia in ruil voor de teelt van coca. Milities stroopten het land af om op hun beurt voordeel van de bevolking te trekken als represailles. De aanvankelijke goodwill van de arme bevolking voor FARC werd steeds meer verspeeld toen ze niet alleen morele en materiële steun opeisten maar ook veel burgerslachtoffers maakten met hun aanslagen en ook in de drugshandel gingen voor het “makkelijke grote geld”. Het Amerikaanse ingrijpen om vanuit de lucht plantages plat te branden had alleen maar voornamelijk negatief effect op de bevolking en het maakte vooral de chaos compleet.
Wie daar ooit braaf bananen verbouwde zag zich omringd door vijanden, zo begreep ik uit de verhalen van de ontheemde mensen die ik in Barranquilla en Cartagena sprak. Het is geworden zoals zo vaak “de revolutie die zijn eigen kinderen opeet”.
Het lijkt wel of overal waar de Amerikanen zich militair inmengden in Zuid-Amerika het juist misgaat. Misschien zou een algemene boycot van het cocaïne snuiven effectiever en vreedzamer een omwenteling hebben gebracht. Nu, na een halve eeuw strijd, blijft het nog steeds onzeker.
Nou de atheïsten hebben met geweld bereikt wat ze wille bereiken. Aard van het beestje