Leve Anelka!

In de Volkskrant las ik een stuk waarin de heimwee werd bezongen naar Zinedine Zidane. Ja, dat was pas een voetballer! Dat ook Zidane wel eens op een kritiek moment in de wedstrijd van het veld is gestuurd, stond er niet in. Toen ik de televisie aanzette, zag ik George Weah. Hij zat in een dure auto en werd door het raampje geïnterviewd, door een journalist die op zijn knieën moest zat. Wat een geweldige speler was dat, die Weah! 

Heeft u trouwens Maradonna zien coachen? Hier was niet alleen de hand van God aan het werk, maar het hele lichaam van God. In een andere reportage kwam Pele aan het woord en bij een wedstrijd van het Nederlands elftal zat Johan Cruijff op de tribune. Allemaal fantastische voetballers! Bijna net zo goed als Wim Bleijenberg, die ik nog voor Blauw-Wit heb zien spelen.

Ligt het mij, of verveelt u zich ook zo bij de meeste wedstrijden in Zuid-Afrika?

Het lijkt wel of alleen het laatste kwartier ertoe doet. In de minuten daarvoor wordt de bal geduldig heen en weer geschoven tot er eindelijk “een opening” is gevonden. Schaakvoetbal, heet dat, om aan te geven dat er niets gebeurt. Maar die aanduiding is verkeerd. Schaken is juist heel opwindend, voetballen is saai. Wanneer een schaakpartij ontaardt in voetbalwedstrijd zijn de schakers in slaap zijn gesukkeld.

Omdat de voetballers z’n beetje allemaal even goed getraind zijn, is er bijna geen doorkomen meer aan. Een “rally” duurt doorgaans niet langer dan een halve minuut. Dan ligt er al weer één op de grond en wordt er gefloten. Slechts zeventig minuten van een voetbalwedstrijd wordt besteed aan voetballen. De rest is: opstaan, bal neerleggen, met de arbiter praten, wisselen, enzovoort.