Flip Fluitketel & Co voor de rechtbank

Voor de zoveelste maal zag ik op de televisie de Tilburgse pastoor die elke morgen om kwart over zeven de buurtbewoners uit hun bed wil beieren met zijn kerkklokken. Die pastoor begrijp ik wel. Hij heeft er plezier in om zijn oorverdovende boodschap uit te dragen, niet in de laatste plaats omdat het je ook een zekere status verschaft als je regelmatig op de beeldbuis verschijnt. En wij kijkers hebben er plezier in wanneer zo’n zwart gejurkte malloot overheidsinstanties en rechtbanken trotseert, met geen ander oogmerk dan vredig slapende burgers wakker te schudden. De hele situatie zou zich uitstekend lenen voor een pennenvrucht van Annie M.G. Schmidt. Niet zo zeer verbaast mij de ambitie van de pastoor om zijn klokken te laten galmen, het is vooral zijn vasthoudendheid die mij aan het denken zet. Ieder ander zou zich al lang bij de gemeentelijke richtlijnen hebben neergelegd, maar de pastoor blijft ijzerenheinig doorluiden. Ondertussen werkte hij de ene na de andere rechtszaak af, gaat hij telkens in beroep, waarbij hij zich geen bal aantrekt van welke dwangsom dan ook. De hoeveelheid energie die hij erin heeft gestoken, lijkt een betere zaak waardig, ware het niet dat er bijna geen betere zaak te vinden is dan de goddelijke zaak. Dat is het ’m nou juist.

Lees verder in de Volkskrant

Bron(nen): de Volkskrant