Hoe het zit met huidhonger

Het tastgevoel is het eerste zintuig dat zich in de baarmoeder ontwikkelt, en waarschijnlijk het laatste dat verloren gaat voordat je sterft. Het is meer dan de behoefte van een familielid om de hand van een stervende vast te houden: het is vaak de enige manier om afscheid te nemen. Wat niet meer in woorden kan worden gezegd en verstaan, wordt vervangen door een zachte hand of een aai. Als dit niet kan, wordt de laatste verbinding verbroken. 

Contact van mens tot mens, van huid tot huid is wezenlijk. De honger naar aanraking begeleidt mensen een leven lang. En vooral in moeilijke tijden is een knuffel of een hand op de schouder goud waard. 'Waarom gaan zoveel oudere of depressieve mensen zo graag naar de kapper, voor een massage of voor voetverzorging? Omdat ze aangeraakt willen worden', zegt Bruno Müller-Oerlinghausen, specialist in klinische farmacologie tegen Welt.

Neurowetenschappers gebruiken de term 'huidhonger' om het verlangen naar huidcontact te beschrijven dat iedereen heeft. Dat is niet seksueel. De noodzaak om aangeraakt te worden is er vanaf de geboorte, en niet alleen bij mensen, maar ook bij primaten. De Amerikaanse psycholoog Harry Harlow heeft dat in de jaren vijftig aangetoond in experimenten met resusapen. Hij scheidde de apen van hun biologische moeders en gaf ze vervangende, levenloze dummies: een van draad en hout en een van stof. Bijna alle babyapen kozen voor de pop van stof, ook al had de vervangende moeder van draad een fles melk bij zich. Volgens Harlow zijn de eerste 90 dagen bijzonder belangrijk bij apen en de eerste zes maanden bij mensen.

Door aanraking wordt een hele reeks emoties overgebracht: na een ruzie is verzoening makkelijker als je de arm van de ander even aanraakt. Een snelle knuffel kan de afgifte van het stresshormoon cortisol verminderen. 

Wees daarom zo aardig als je kunt voor mensen die alleen zijn afgesloten. Zij missen meer dan gezelschap.

Bron(nen): Welt am Sonntag