Een werkelijk snoeihard essay van professor Fouad Ajami (politicoloog) over de rol van Barack Obama op het wereldtoneel. Die rol dreigt zo marginaal te worden dat menig boosaardige heerser na een jaar Obama is gerustgesteld; hij zal niet door de Amerikaanse president worden uitgerookt.
Obama geeft onmiskenbaar prioriteit aan de binnenlandse herverdeling van welvaart en dat gaat ten koste van macht en invloed over de grenzen. De grote Amerikaanse ambitie om op alle mogelijke strategische plekken ter wereld aan machtsvertoon te doen, is losgelaten. Het weghalen van een raketschild in Polen en Tsjechie was daar al een teken van. Ook de Afghanistan-politiek (even meer troepen, daarna snel weg) getuigt hiervan. Vindt in de straten van Teheran een heuse revolutie plaats? De opposanten tegen de ayatollahs moeten niet denken dat ze rugdekking krijgen van de Amerikaanse president. Terugblikkend zou je kunnen zeggen dat Obama onderdeel is van kosmopolitische krachten in de Democratische Partij die sinds 2006 steeds sterker zijn geworden en die neigen naar een zeker isolationisme. Chrysler moet nu even geholpen worden en dat is jammer voor de mensen die in Peshawar wonen. Nog een voorbeeld? De jonge Libanese premier Hariri ging laatst naar Damascus om de Syrische president zijn vriendschap aan te bieden. Nog maar 5 jaar geleden was Hariri's vader in Libanon op laffe wijze vermoord en het bloedspoor wees naar Damascus; Libanon was immers bezig zich te bevrijden van de tirannie van Syrië. Dat de premier van Libanon nu op de knieën ging voor de schurken van Syrië, is volgens Ajami omdat het land niet langer kan rekenen op steun van Amerika. En zich dus wel weer moet overgeven aan de Assad-clan. Donald Rumsfeld en Dick Cheney waren die hards waarmee je maar beter rekening kon houden; met Hillary Clinton en Barack Obama aan het roer, kunnen dictators en moordenaars opgelucht adem halen.
Obama geeft onmiskenbaar prioriteit aan de binnenlandse herverdeling van welvaart en dat gaat ten koste van macht en invloed over de grenzen. De grote Amerikaanse ambitie om op alle mogelijke strategische plekken ter wereld aan machtsvertoon te doen, is losgelaten. Het weghalen van een raketschild in Polen en Tsjechie was daar al een teken van. Ook de Afghanistan-politiek (even meer troepen, daarna snel weg) getuigt hiervan. Vindt in de straten van Teheran een heuse revolutie plaats? De opposanten tegen de ayatollahs moeten niet denken dat ze rugdekking krijgen van de Amerikaanse president. Terugblikkend zou je kunnen zeggen dat Obama onderdeel is van kosmopolitische krachten in de Democratische Partij die sinds 2006 steeds sterker zijn geworden en die neigen naar een zeker isolationisme. Chrysler moet nu even geholpen worden en dat is jammer voor de mensen die in Peshawar wonen. Nog een voorbeeld? De jonge Libanese premier Hariri ging laatst naar Damascus om de Syrische president zijn vriendschap aan te bieden. Nog maar 5 jaar geleden was Hariri's vader in Libanon op laffe wijze vermoord en het bloedspoor wees naar Damascus; Libanon was immers bezig zich te bevrijden van de tirannie van Syrië. Dat de premier van Libanon nu op de knieën ging voor de schurken van Syrië, is volgens Ajami omdat het land niet langer kan rekenen op steun van Amerika. En zich dus wel weer moet overgeven aan de Assad-clan. Donald Rumsfeld en Dick Cheney waren die hards waarmee je maar beter rekening kon houden; met Hillary Clinton en Barack Obama aan het roer, kunnen dictators en moordenaars opgelucht adem halen.
Bron(nen): The Wall Street Journal
POPULAIR NIEUWS
De wetenschap achter flirten: 7 tips om met zelfvertrouwen en succes te flirten
Vier brandweerkorpsen nodig om overleden vrouw van 350 kilogram uit flat te evacueren
Influencer laat pasgeboren zoontje verhongeren door 'zonlicht-dieet': “Geen eten, enkel levensenergie”
Timmermans: 'Die vier kunnen Nederland niet eindeloos aan 't lijntje houden'
Waarom hebben landen (en mensen) zo'n behoefte aan wraak?
