Zoals het klokje thuis tikt...

Een interesssant commentaar uit The Wall Street Journal over het Zwitsers minarettenverbod.
De Amerikaanse krant verdedigt het recht van de Zwitsers zich hierover per referendum uit te spreken en hoont de reacties die de uitslag (58 procent van de Zwitsers is tegen meer minaretten) een falen van de directe democratie menen te zien. Maar - en hier wordt het interessant - de krant meent ook dat het minarettenverbod een typisch Europese vorm van de kop in het zand steken bevestigd.
Voor de critici van dit verbod is de uitslag een makkelijk bewijs voor de veronderstelde intolerantie en xenofobie van (rechts) Zwitserland. Maar ook het minarettenverbod zelf blijft steken in puur uiterlijke zaken.
Weliswaar worden minaretten verboden, om de gemoedsrust van de Zwitsers in stand te houden en het ongemakkelijke gevoel van minaretten aan de horizon weg te nemen, maar de bouw van moskeeën wordt er niet mee tegen gegaan. Het gaat hier om een symbolische maatregel die het echte ongemak over de islam wel aan het oog onttrekt, maar niet wegneemt. Ook de Zwitsers gaan dus gesluierd verder.
Heel even werd een tipje van de sluier opgelicht. In de beslotenheid van het stemhokje stemde bijna zestig procent voor het minarettenverbod, waar de peilingen op veertig procent hadden gerekend. Maar de volgende dag is het vroeg weer op en gaat alles keurig verder.
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.

Bron(nen): The Wall Street Journal