Waarom familiedrama’s vaker voorkomen
Het afgelopen weekeinde was de moord door een Engelse vader op zijn twee kleine kinderen in Engeland groot nieuws. De man mocht voor het eerst na een moeizame scheiding weer eens een weekeind weg met zijn kinderen (foto). Dat liep fout af.
Dr Elizabeth Yardley, criminoloog, legt in de Daily Mail uit wat mannen drijft om hun kinderen te doden en waarom het aantal 'familiedrama's' stijgt.
Yardley heeft het verschijnsel uitvoerig bestudeerd en getracht de rode lijn te ontdekken in de verschillende gevallen die zich in Engeland hebben voorgedaan. Ze bestudeerde de 71 gevallen die er waren sinds de jaren tachtig.
Volgens haar gaat het bijna altijd om mannen die kwijt raken wat ze niet kunnen missen: de waardigheid van het hebben van een gezin. Sommige mannen worden zo gekwetst in hun gevoel voor eigenwaarde door het opbreken van het gezin dat ze dat slechts kunnen verkroppen door stuk te maken wat zo belangrijk was. De meeste gevallen die Yardley onderzocht deden zich voor na of tijden onaangename scheidingen. Vaak geeft de doorslag dat de ex-vrouw een nieuwe relatie aangaat, zodat de kans op herstel verkeken is.
De meeste moorden vinden in het weekeinde plaats, omdat het vaak gaat om kinderen die mee gaan met hun vader in het kader van een omgangsregeling.
Yardley zegt dat het aantal gevallen is gestegen (in Engeland) en zal blijven stijgen zolang er meer scheidingen zijn.
Het lijkt mij verstandig als er toch eens wat meer aandacht besteed gaat worden aan de zogenaamde vechtscheidingen. Kinderen worden regelmatig ingezet als wapen. Meer mediaton lijkt mij zinvol.
Naast mediation hebben sommige vaders misschien psychiatrische hulp nodig. Ook daar zie je verschillen tussen vrouwen en mannen. Vrouwen schieten eerder in een depressie. Mannen eerder in een psychose en zelfmoord.
Ik heb geen aandelen in de hulpverlening, ik ben vrij om het te zeggen. Ik maak me zorgen om de bezuinigingen in de GGZ.
(in antwoord op Tom Heijnen)En hoe zit het bij vrouwen die hun kinderen ombrengen?
Als het een allochtoon is dan heet het eerwraak. Bij een autochtoon is het “de waardigheid van het hebben van een gezin moeten missen”.
Onzin. De twee zijn bijna niet te vergelijken. De overeenkomst is dat in beide gevallen kinderen gedood (of verwond) worden. Maar bij hoeveel eerwraakzaken pleegt de dader zelfmoord? Wat is de leeftijd van de slachtoffers? Weten in beide gevallen de beide ouders (of zelfs nog verdere familie) van de plannen voor geweld?
(in antwoord op Mo Meta)Eerwraak is echt totaal iets anders. Dan zou de man namelijk zijn ex-vrouw vermoorden, omdat zij degene is die hem in zijn maatschappelijke eer heeft aangetast.
(in antwoord op Mo Meta)Iemand voelt zich in zijn eer aangetast en vermoordt zijn kinderen en daarna zichzelf. Een ander voelt zich in zijn eer aangetast en vermoordt zijn vrouw. Weer een ander voelt zich ook al in zijn eer aangetast en vermoordt zijn dochter. Maakt het heel veel uit? Er vallen onterechte doden, daar gaat het om.
(in antwoord op Buck Danny)Uiteraard gaat hem om de onterechte doden die er vallen. Ik geef alleen aan dat dit niet verward moet worden met eerwraak, omdat deze beide fenomenen toevallig dezelfde ongelukkige afloop kennen.
(in antwoord op bebeben)Er zijn juist meer overeenkomsten dan verschillen. In beide gevallen voelt iemand zich aangetast in zijn eer en in beide gevallen is deze persoon uit op wraak. Resulterend in moord op een of meerdere mensen. Het enige verschil: de reden waarom die persoon zich in z’n eer voelt aangetast.
Eerwraak wordt gezien als iets wat buiten de Nederlandse cultuur valt. Nogal wiedes, als je de definitie zo formuleert dat dat wat autochtonen aan eergerelateerd geweld uithalen, erbuiten valt. Terecht zet Mo Meta daar zijn of haar vraagtekens bij.
(in antwoord op Buck Danny)71 gevallen (nu 72?), sinds (begin?) jaren ’80. Dat zijn er dus nog geen 2 per jaar, hooguit 3 per jaar als je uitgaat van eind jaren ’80. Dat is volstrekt onvoldoende om statistiek op te bedrijven en de conclusie te trekken dat het steeds vaker voorkomt. Het verband tussen het aantal scheidingen en het aantal familiedrama’s wordt hier alleen in de laatste zin getrokken, zonder enige onderbouwing. Zo wordt niet laten zien wat nu precies het verband is tussen het aantal echtscheidingen en het aantal van dit soort drama’s.
Een stijgende lijn is een stijgende lijn, ongeacht hoe “weinig” gevallen dit ook mogen zijn. Als het aantal echtscheidingen toeneemt, neemt ook het aantal familiedrama’s toe, evenals het aantal vechtscheidingen, maar ook het aantal als-goede-vrienden-uit-elkaar-echtscheidingen.
(in antwoord op André Somers)Nee dus. Er is geen lijn te trekken als de aantallen zo klein zijn. Die lijn gaat alle kanten op, en uitschieters zijn niet te herkenen. En of er een verband is tussen het aantal echtscheidingen en het aantal familiedrama’s, is niet aangetoond met een constatering dat beide stijgen. Daarvoor is toch tenminste een correlatieanalyse nodig, en nogmaals: die kan je niet doen met dit soort aantallen.
(in antwoord op Buck Danny)Er zit wel degelijk een stijgende lijn in. Uit het bronartikel:
“In the Eighties, fewer than one child a year was murdered by a parent. Over the past decade, numbers have risen to two or three a year – a rate that is increasing steadily.”
Wat betreft het verband tussen het aantal echtscheidingen en het aantal familiedrama’s geef ik je gelijk; dat is hiermee niet aangetoond. Misschien is er wel een maatschappelijke ontwikkeling gaande die voor een stijging voor het aantal familiedrama’s zorgt. Dan nog zou het erg plausibel zijn om aan te nemen dat het aantal familiedrama’s zal toenemen bij een toename van echtscheidingen, maar ja: assumption is the mother of all …
(in antwoord op André Somers)André, jij verdeelt alle familiedrama’s evenredig over het aantal jaren, en concludeert daaruit dat het niet steeds vaker voorkomt. Maar misschien vonden dit soort drama’s in de jaren tachtig wel bijvoorbeeld 1 x per twee jaar plaats en tegenwoordig 4x per jaar. Om te weten of familiedrama’s vaker voorkomen moet je weten wat de verdeling van de familiedrama’s door de jaren heen is. En dat staat in dit stuk niet vermeld, dus kan je daar geen conclusie aan verbinden.
(in antwoord op André Somers)