De ontmaskering van de wijnkenners

The Wall Street Journal maakt de kachel aan met zogenaamde wijnkenners. Conclusie: de wijndeskundigen weten van niets. Het verhaal van de WSJ begint met de verbazing van een hoogleraar in de statistiek (en amateur-wijnmaker) professor Hodgson over het feit dat  de uitkomsten van wijn-competities elkaar zo vaak tegenspraken. Een wijn die in de ene competentie tot de top rijkt, wordt in de andere afgebrand. Hij had het geluk dat een van de belangrijkste jury’s van wijnen in de Verenigde Staten wilde meewerken met een langjarig onderzoek. Normaal gesproken test die jury van zeventig leden 100 wijnen in twee dagen. De uitkomst van die keuring bepaalt het lot op de markt van de wijnen, want hun gezag is groot. Hodgson zette de jury ook 100 wijnen voor, maar (en dat wisten de juryleden niet) iedere wijn kwam vier keer voor in de test. En dezelfde wijn kreeg - u raadt het al - zeer verschillende beoordelingen.
Op een schaal van 80 tot 100 was het verschil gemiddeld vier punten omhoog of omlaag. Dus een jurylid dat een bepaalde wijn eerst 85 punten gaf, beoordeelde hem de twee keer met 81 en de derde keer met 89. Maar er waren uitschieters bij van 10 punten verschil.
Hij deed zijn test een aantal jaren achtereen. Juryleden die het ene jaar redelijk consistent waren geweest, bleken een jaar later juist klungels. Hun consistenties was dus kennelijk toeval. En de resultaten veranderden niet: de jury had geen verstand van wijn. In het essay van The Wall Street Journal nog veel meer over het snobisme dat wijn omgeeft. Bijvoorbeeld dat en mens helemaal niet in staat is om acht smaak nuances te onderscheiden, zoals wijnkenners ons doen geloven. Een stuk met een pittige smaak, vleugje peper en een hilarische afdronk

Bron(nen): The Wall Street Journal