Heimwee naar de sfinxen van vroeger

'De Sfinx' en de moeder aller filmsterren, werd Greta Garbo genoemd. Na haar afscheid van de film in 1941 is Greta Garbo erin geslaagd een bijna anoniem privleven te leiden tot haar dood in 1990. Ze trad niet in de publiciteit en liet niemand toe in haar huizen in Zwitserland, Zuid-Frankrijk en New York. Dat isolement bleek het beste conserveringsmiddel voor haar sterimago. Greta Garbo - stil en spraakmakend.

De theatercriticus van The New York Times, Ben Brantley, houdt een eerbetoon voor tijd waarin beroemdheden nog mysterieus en onbenaderbaar waren.

Wat zou er van de mysterieuze Garbo zijn overgebleven als ze in deze tijd had geleefd, vraagt hij zich af. Weinig. De digitale technologie zou snel een eind hebben gemaakt aan haar goed bewaakte semi-anonimiteit. Immers, iedereen met een mobieltje is een potentile paparazzo. Een foto van Garbo die een tandenborstel koopt in een drogisterij zou binnen no time op het internet staan. We accepteren het niet meer als beroemdheden buiten de publiciteit willen blijven, verzucht Brantley. Iedereen is bekend, toegankelijk en bereikbaar en een potentile ster. Met dank aan Facebook, YouTube, Twitter, blogs, persoonlijke websites en reality shows waarin naast beroemdheden - die normaal willen lijken, ook gewone mensen te zien zijn die beroemd willen zijn.

Doet het afbreuk aan het sterrendom van hedendaagse acteurs en actrices? Ja, vindt de theaterrecensent. Er is niets verassend aan om Gwyneth Palthrow te zien spelen in een film als ze daar voor in elk tijdschrift over haar dieet heeft mogen kwekken. In tegendeel: het wordt behoorlijk eentonig. Net als wanneer je met een vriend te lang aan de telefoon hebt gezeten.

Bron(nen): The New York Times