Amerikaanse gevangenen zonder reden in isoleercel

Samenleving
maandag, 21 maart 2011 om 00:00
welingelichtekringen header 1
In de VS worden tienduizenden gevangenen opgesloten in een isoleercel. Sommigen zijn moordenaars of verkrachters die een gevaar vormen voor anderen. Vaker gaat het om kleinere overtredingen, al dan niet binnen de gevangenis, of conflicten met het personeel. Naar schatting 40% van hen lijden aan een psychische ziekte en zijn geïsoleerd in afwachting van of bij gebrek aan een behandeling. Weer anderen zijn kinderen, die gescheiden worden van andere gevangenen 'voor hun eigen bestwil'. En tot slot is er een groeiend aantal ouderen dat 30 jaar of langer in eenzame opsluiting leeft.
Om hoeveel mensen het precies gaat, is moeilijk in te schatten. In veel staten stelt men dat het isoleren niet voorkomt in hun gevangenissysteem. Tussen 1995 en 2000 nam het aantal gevangenen in eenzame opsluiting met 40% toe, volgens Human Rights Watch. Misschien gaat het wel om 50.000 tot 80.000 mensen per dag. Maar daar hebben ze vaak een andere naam voor, zoals de 'Secure Women Units' of 'Special Management Units'.
Hoe ziet het leven in een isoleercel er uit? Het gaat om een ruimte van ongeveer 2 x 3 meter met in het beste geval een toilet en een wastafel, een matras en soms een verhoging bij wijze van tafel. Er zijn echter ook gevangenissen met cellen van 1 x 1 meter. De bewoners kunnen een paar keer per week een korte douche krijgen en de kans om wat te bewegen. Voedsel wordt hen toegeschoven door een gleuf in de deur. Ze krijgen misschien 1 telefoontje per maand en een incidenteel bezoek van familie of vrienden. Als ze zich niet aan de regels houden verliezen ze privileges, zoals het bewegen of bezoek. Is er sprake van een suïciderisco, dan worden soms ook de kleren en de lakens afgenomen. Wie niet gek is, kan het daar alsnog worden.
Vaak is de reden waarom men iemand isoleert niet duidelijk, laat staan het doel dat men er mee wil bereiken. De aanleiding kan variëren van het aanvallen van een bewaker of een medegevangene tot het in bezit hebben van 'foute' lectuur of teveel postzegels. Het gevangenispersoneel wikt en beschikt.
Soms gaat het om hele schrijnende gevallen. Neem nu Troy: hij verbleef 10 jaar in een isoleercel zonder daglicht te zien omwille van 'onhandelbaar gedrag' dat een gevolg was van een onbehandelde psychiatrische stoornis. Troy leed namelijk aan ADHD, een manisch-depressieve stoornis, woedeuitbarstingen, anti-sociale persoonlijkheidstrekken, enz. en had al meerdere suïcidepogingen gedaan. Zijn 'behandeling' bestond uit het af en toe toedienen van medicijnen via de gleuf in zijn massief stalen celdeur.
Een ander voorbeeld: een 15-jarige jongen mocht 2 keer keer in de week contact hebben met zijn moeder via een TV-scherm. Moeder en zoon hadden elkaar al meer dan een jaar niet aangeraakt. En dat zijn geen uizonderingen. Soms hebben gevangenen geen andere keuze dan eenzame opsluiting of continu gemolesteerd worden door bewakers en/of medegevangenen.
In Europese gevangenissen is van eenzame opsluiting amper nog sprake. Het wordt algemeen beschouwd als een wrede, onmenselijke en vernederende behandeling, in strijd met internationale verdragen inzake mensenrechten. En gelukkig zijn er staten in de VS die nu ook maatregelen treffen om het isoleren in te perken.
Bron(nen): Al Jazeera