Hoi mam, het wordt moeilijk voor je om dit te lezen

Met 19 jaar was soldaat Cyrus Thatcher een van de jongste Britse slachtoffers van de oorlog in Afghanistan. Uit zijn brieven spreekt het enthousiasme van een tiener die een groot avontuur aangaat, maar ook het volwassen realisme dat hij wellicht niet meer thuis zal komen. Voor dat geval liet hij een ontroerende brief achter voor zijn vader en moeder en twee broers Zac van 21 en Steely van17.

Hoi, ik ben het, het wordt moeilijk voor je om dit te lezen maar ik schrijf dit omdat ik weet dat elke keer dat je denkt dat de ellende je teveel wordt (dus maak hem niet nat met je tranen, MAM!), je dit kunt lezen en het zal jullie helpen er doorheen te komen.

Ten eerste SHIT ik ben geraakt! Met dat uit de weg kan ik vertellen wat ik hopelijk al duidelijk heb gemaakt, en als ik dat niet heb gedaan doe ik het nu. Mijn hele leven zijn jullie er altijd voor me geweest, door dik en dun, of zoals bij een huwelijk, door goede en slechte tijden. Zonder jullie was ik niet zover gekomen als ik ben. Ik ben gestorven terwijl ik deed waar ik voor geboren ben. Ik was gelukkig en voelde me geweldig, en al betekende het leger jammer genoeg mijn einde, het heeft me ook gemaakt tot wie ik ben, dus haat het alsjeblieft niet…

Naar Afghanistan gaan was een droom en een doel voor me. Ja ik ben jong en als ouder zal het je hart breken, maar je moet op de een of andere manier de kracht vinden die ik ook vond om iets te doen hoe moeilijk het ook is. Terwijl ik deze brief schrijf kan ik jullie zien huilen en rouwen over mijn dood maar als ik één wens zou kunnen hebben in een hiernamaals dan is het dat jullie stoppen met huilen en doorgaan je dromen waar te maken (zoals ik deed). Het zou mijn hart breken als je bleef huilen, dus droog je tranen en trek een dapper gezicht voor de rest van de familie en vrienden die jou nu nodig hebben.

Cyrus richt het woord tot zijn broers: ‘jullie zijn beide geweldige mannen’. Vervolgens bedankt hij zijn vader; ‘pap, mijn idool, mijn vriend, mijn beste vriend, mijn leraar, mijn coach, alles waarin ik ben geslaagd in het leven dank ik aan jou.’ En tenslotte zijn moeder: ‘Waar moet ik beginnen! Ten eerste ben je perfect, hoe je ruikt, je omhelzingen, hoe je je leven aan ons jongens wijdde en vooral hoe je voor ons zorgde bij elke stap die we deden. Ik hou van je.’

Bron(nen): The Independent