De natuurkundigen gaan er van uit dat de oude Egyptenaren op de hoogte waren van deze slimme truc, omdat op wandtekeningen in de tombe van Djehoetihotep is te zien hoe één persoon water op het zand voor de slee gooit. Deze ontdekking leert ons niet alleen meer over de oude Egyptenaren, maar is voor interessant voor veel hedendaagse toepassingen. Zand is net als asfalt, beton en kolen een granulaire (korrelige) materie en we kunnen nog veel leren over het gedrag van deze materiën.
Bron(nen): Universiteit van Amsterdam
Egyptische truc ontdekt om piramidestenen te transporteren
Enkele natuurkundigen van de Universiteit van Amsterdam hebben ontdekt dat de Egyptenaren een slimme truc gebruikten om zware piramidestenen te transporteren. Ze publiceerden hun ontdekking in het wetenschappelijk tijdschrift Physical Review Letters.
De oude Egyptenaren transporteerden zware blokken steen en grote standbeelden door de woestijn voor de bouw van de wereldbekende piramides. Ze gebruikten sleeën, aangetrokken door slaven, om de zware voorwerpen over het zand te verplaatsen. Uit onderzoek van de Universiteit van Amsterdam blijkt nu dat de oude Egyptenaren waarschijnlijk het zand nat maakten om het vervoer makkelijker te maken. Experimenten hebben aangetoond dat de juiste zandvochtigheid ervoor kan zorgen dat de benodigde trekkracht gehalveerd wordt.
Om dit te testen plaatsten de Amsterdamse natuurkundigen een laboratoriumversie van een Egyptische slee in een bak vol met zand. Door water toe te voegen en de vereiste trekkracht en de stevigheid van het zand te meten kwamen ze erachter dat nat zand veel steviger kan zijn. De juiste hoeveelheid water kan ervoor zorgen dat het woestijnzand twee keer steviger is dan droog zand. Het is makkelijker om een slee te vervoeren over stevig zand, omdat er zich dan minder zand ophoopt voor de slee (zie afbeelding, links is droog zand en rechts is nat zand).
De natuurkundigen gaan er van uit dat de oude Egyptenaren op de hoogte waren van deze slimme truc, omdat op wandtekeningen in de tombe van Djehoetihotep is te zien hoe één persoon water op het zand voor de slee gooit. Deze ontdekking leert ons niet alleen meer over de oude Egyptenaren, maar is voor interessant voor veel hedendaagse toepassingen. Zand is net als asfalt, beton en kolen een granulaire (korrelige) materie en we kunnen nog veel leren over het gedrag van deze materiën.
Bron(nen): Universiteit van Amsterdam
De natuurkundigen gaan er van uit dat de oude Egyptenaren op de hoogte waren van deze slimme truc, omdat op wandtekeningen in de tombe van Djehoetihotep is te zien hoe één persoon water op het zand voor de slee gooit. Deze ontdekking leert ons niet alleen meer over de oude Egyptenaren, maar is voor interessant voor veel hedendaagse toepassingen. Zand is net als asfalt, beton en kolen een granulaire (korrelige) materie en we kunnen nog veel leren over het gedrag van deze materiën.
Bron(nen): Universiteit van Amsterdam
Wel bijzonder dat ze er duizenden jaren over hebben gedaan om erachter te komen hoe het werkte
Hoe kregen ze dat vele water in de woestijn en hoe zorgden ze ervoor dat het lang genoeg nat bleef?
En dan moeten die tonnen zware stenen nog even een helling op en netjes op hun plaats gelegd worden. Als je maar mensen genoeg hebt?
Als je met tien man een maand nodig hebt om een huis te bouwen, zet je met vierhonderd man dat huis in een halve dag neer. Of zie ik hier iets over het hoofd?
Erg leuk, maar totale nonsens! De blokken waaruit de piramides werden opgebouwd werden niet versleept over nat zand, de blokken werden met behulp van vier houten hulpstukken gerold over de ondergrond, probeer voor de aardigheid eens een stoeptegel voort te duwen, of desnoods een stoeptegel over nat zand. De gevonden ‘ontdekking’ is werkelijk erg dom. Voor het voortslepen van een rotsblok van een ton is een onmogelijke hoeveelheid aan kracht nodig. Het rollen van een rotsblok van een ton kan misschien door tien slaven gedaan worden, het voortslepen over nat zand kost duizenden manuren, is uitputtend en zinloos. Ik denk dat daar geen slaaf voor te vinden is. Als er iemand met water voorop liep dan was dat om het zand een stuggere structuur te geven, zodat het wiel waarin de steen zat minder wegzakte in het mulle zand. Ik denk dat die natuurkundigen van de Universiteit van Amsterdam niet veel verstand van mechanica hebben. Op het strand zak je met de wielen van de fiets door het rulle zand, echter bij de waterlijn kun je op het strand wèl fietsen. De tekenen zijn gewoon verkeerd geïnterpreteerd. Ze hebben vroeger niet voldoende in het zand gespeeld.