Eerst even iets over ratten. Daarna komen we op mensen. Als rattenjongen heel even worden weggehaald bij hun moeder, dan schieten ze in de ‘survival mode’, waar ook bij hoort dat allerlei groei gerelateerde processen onmiddellijk stoppen. Ze gaan eigenlijk een beetje dood. Er zijn met meer beesten (zoogdieren) proeven gedaan: zelfde resultaat: isolatie op piepjonge leeftijd, al is het maar even, is zeer schadelijk, en soms dodelijk. In ieder geval wordt een rat die vervreemd is van zijn/haar moeder nooit meer een gewone leuke rat. Nu mensen. Er zijn, schrijft Psychology Today, met verwijzing naar allerlei onderzoek, verdraaid goede redenen om aan te nemen dat de gewoonte van mensen om hun baby's iedere dag in eenzame opsluiting in hun wiegjes en bedden te stoppen, een bruut en wreed idee is. En het mensenantwoord op ongenoegen is de speen. Als je beesten zou foppen met iets van plastic om echt contact na te doen, krijgt je Marianne Thieme aan je broek (dat schrijft overigens Psychology Today niet, want de Amerikanen hebben geen Dierenpartij), maar mensen doen het bijna allemaal: de speen. Als je het niet gelooft: lees het verhaal onder de link en denk eens na of het zou kunnen kloppen. Tenslotte is de babykamer een verworvenheid van de laatste decennia. Daarvoor sliepen we allemaal bij elkaar op de deel, of in de bedstee. Dat van die eenzame opsluiting en die speen is de vooruitgang. Of niet?