Ayaan: "Aan mijn lieve kind...."

Lief kind, Ik wil beginnen te vertellen over een ontmoeting met een moedige, buitengewone vrouw: Oriana Fallaci, op een vrijdagmiddag in mei 2006 in Manhattan. Ze had veel geschreven en gezegd over de dreiging van de radicale islam, en ze nodigde me uit via een wederzijdse vriend. Ik belde, de deur ging open, en voor me stond een ongelooflijk fragiele vrouw. Ze was klein, zeer dun en bleek: "Schat, ik heb niet lang meer te leven. Het is prachtig dat je bij me langs komt. Ik heb kanker."

Terwijl ze de smalle trap opliep, vervolgde ze: "De moslims konden me niet verslaan. Mussolini's fascisten konden niet winnen. Al deze kwade machten konden me niet verslaan. Maar deze kanker, die eet mijn hersens op...."

"Ik betreur maar een ding in mijn leven, en dat is dat ik geen kinderen heb. Ik wilde een baby. Ik heb geprobeerd ​​die te krijgen, maar het was te laat. Darling", zei ze bijna smekend. "Het doet pijn om alleen te zijn. Het leven is eenzaam. Jij moet zorgen dat je krijgt wat ik heb gemist"

Lief kind, Oriana moedigde me aan die te krijgen. Vrouwen in mijn omstandigheden kunnen vrij beslissen om een ​​moeder te worden, maar veel vrouwen kunnen dat niet. Jouw overgrootmoeder ging er niet zelf over of ze moeder werd. Ze was ongeveer 13 toen ze werd uitgehuwelijkt aan een oudere man. Op haar 14de werd ze zwanger. Toen ze 16 was, beviel ze van een tweeling. Later vertelde ze trots dat ze haar kinderen alleen ter wereld bracht, onder een boom. En als de mannen thuis kwamen van de geiten waren er de kinderen. Alleen jammer dat het twee meisjes waren.

Grootmoeder kon ook niet veel beslissen in haar leven. De seizoenen namen de besluiten. Omdat het nauwelijks had geregend, verhuisde de familie van waterput naar waterput. Dieren en mensen die strijden voor wat groen en oases, voor het schaarse voedsel en voor een veilige plek om hun hoofd neer te leggen. Er waren epidemieën. Grootmoeder vertelde ons over de tijden van malaria. Die verspreidt zich via muggen die het bloed van hun slachtoffers uitzuigen, waarbij ze de ziektekiemen achterlaten.

Als de moeders wakker werden in de ochtend, waren hun baby's dood nadat in het kleine lichaam de hele nacht de koorts had gewoed. En dan kregen ze weer kinderen, die ook weer dood gingen. Het leek me als een zinloze cyclus van pijn, lijden en dood.

Mijn kind, de wereld is altijd vol van angst, pijn en lijden. Elke dag horen we van ongevallen, faillissementen, oorlogen en hongersnood. Er is de dreiging van nucleaire wapens, de opkomst van dictators, de massale uittocht uit door oorlog verscheurde landen, er zijn natuurrampen. Maar ik wil dat je in deze wereld komt. Mijn moeder, je oma had het al een beetje beter dan haar moeder. Ik kwam ter wereld in een ziekenhuis in de stad.

Maar ik werd te vroeg geboren en woog slechts drie pond en dus waren waren artsen, verpleegkundigen en familieleden die op bezoek kwamen in de veronderstelling dat ik zou sterven. Mijn moeder kon niet veel meer doen dan mijn rug wrijven en een ​​lied voor mij zingen.

Iedere ochtend en iedere avond hoorde ze mijn hartslag en mijn huilen, mijn enige tekenen van leven. Ze wilde dat ik zou leven. In tegenstelling tot Oriana kon het haar niet veel schelen in wat voor wereld ik geboren werd. Wat het zou betekenen om geboren te worden in een wereld van geweld, corruptie, marteling, de anarchie van radicale verandering en ziekten. Ma wou alleen dat ik leefde, ongeacht wat voor leven dat zou zijn.

Mijn moeder kreeg het ene kind na het andere. Ze had miskramen, werd opnieuw zwanger, baarde een kind, dat kind ging dood en ze werd opnieuw zwanger. Het laatste kind werd dood geboren. Zijn naam was Mohammed.

Ik wil jou.

Wat ik je in ruil te bieden heb? Allereerst zal ik je leren om beslissingen te nemen. Je hebt meer te kiezen dan je overgrootmoeders. Teveel te kiezen. Het nemen van de juiste beslissing is vaak moeilijker dan geen keus hebben. Het onderwijs - de vreugde, de pijn en de moeite van het leren - staat voor je open.

Je leert lezen en schrijven, en zingen en dat zal je de mogelijkheid geven om bevriend te raken met anderen en compromissen te sluiten. Je kunt kiezen uit ballet, tekenen, klassieke muziek, pop, atletiek en teamsporten. Je hebt mij, je vader, een nanny, je leraren en een grote kring van de volwassenen om je te steunen

Ik kreeg in mijn jeugd een heel andere training dan dat wat jou te wachten staat. Mijn moeder zei mij wat ik moest dragen, wat ik mocht lezen, met wie ik bevriend kon zijn. Ze verbood me om romans te lezen en naar muziek te luisteren. Toch had ik niet-moslim vrienden en vrienden uit India en Jemen. Ik las alles wat ik in mijn vingers kon krijgen, praktisch onder de neus van mijn moeder, omdat ik de bladzijde van de roman per pagina verborg in de Koran, het enige boek dat mocht. Ik sloop weg en ging mijn vrienden bezoeken, om te luisteren naar hun muziek. Ik had zelfs een vriendje.

Mijn lieve kind, zal ik proberen om je de vrijheid te geven die ik niet had. We willen dat je leert om beslissingen te nemen, verantwoordelijkheid te dragen voor de gevolgen van je beslissingen en dat je leert van je fouten. Je wordt geboren in een Amerika waar van alles 'post' is: post-burgerrechten, post-feminisme, post-Koude Oorlog. Veel zal duidelijk zijn voor jou.

Decennia geleden moest Oriana zich rechtvaardigen dat ze een kind wilde als alleenstaande vrouw. Vandaag de dag is dat niet langer een obstakel. Je zult minder te vechten hebben. Maar ik zal je vertellen dat dat ooit anders was.

Mijn kind, de liefde tussen jou en mij is onvoorwaardelijk. We zullen elkaar pijn doen, misschien zonder het te weten, maar wat er ook gebeurt, je kunt altijd op mij rekenen. Maakt niet uit hoe oud je bent, jouw verdriet is mijn verdriet, mijn geluk jouw vreugde. Van mijn reis naar de vrijheid geef ik je drie kernwaarden. En ik noem je de valstrik waarvoor je moet uitkijken.

De eerste waarde zal je worden ingepeperd op je Amerikaanse school. Het is de verantwoordelijkheid. Ik heb veel fouten gemaakt, maar ik probeer altijd verantwoordelijkheid voor mijn daden te nemen. Wat saai, zul je denken. Plicht, wat een naar woord. Maar er zijn dingen in het leven die niet spannend zijn, niet leuk. We moeten ze toch doen.

Ik heb mijn hele leven mijn familie ondersteund als ik dat kon. Aan de andere kant wist dat ze mij niet in hun armen zouden sluiten. Maar ik heb het gedaan uit trots. Omdat ik iets had bereikt.

De derde waarde is kritisch denken. Dat is wat ik heb geleerd aan de Universiteit van Leiden. Vijf jaar lang.

Er wordt mij vaak gevraagd of ik boos ben op mijn moeder of mijn vader, op de Koranleraar die mijn hoofd tegen de muur sloeg, boos op alle mensen die mij beledigd hebben of hard hun best deden om mij te kwetsen en te vernederen. Het antwoord is nee. Ik weet dat mijn ouders onvoorwaardelijk van me hielden - op hun eigen manier.

Het zou absurd zijn om hen te belonen met mijn woede. Ik weet nu hoe het leven werkelijk is: een geschenk van de natuur. Voor degenen die geloven in een goede God, het is een geschenk van God. Het is een geschenk en daarvan kunnen we slechts een korte tijd genieten. Het zou erg zonde zijn van de weinige tijd als we gevangen zitten in een kast met het gif van bitterheid en woede. Het leven biedt je zoveel kansen. Grijp ze. Leef, lach, heb lief.

Ingekorte versie van „Ich bin eine Nomadin. Mein Leben für die Freiheit der Frauen“, Piper Verlag München. Bestellen: Ayaan Hirsi Ali 11,95 from Islam to America a personal journey through the clash of civilizations

Bron(nen): Die Welt