Passie voor je baan? Het is een kapitalistisch trucje waardoor je harder gaat werken voor hetzelfde loon

Doe wat je leuk vindt en je hoeft geen dag in je leven te werken, Confucius zou het al gezegd hebben. En bedrijven maken er gretig gebruik van. Want het idee dat je moet werken met passie en liefde voor je baan - vaak gepresenteerd als het ideaal - is eigenlijk een manier waarop het kapitalisme mensen aanzet tot harder werken zonder extra loon.

Als je werk doet “omdat je het zo leuk vindt", wordt het makkelijker voor werkgevers om slechtere voorwaarden of lage lonen te rechtvaardigen. Je doet het immers uit passie, niet voor het geld, dus waarom zou je dan klagen?

Mensen die hun werk “liefhebben” doen vaak extra taken, werken overuren of nemen extra verantwoordelijkheid op zich zonder dat dit erkend of beloond wordt. Ze doen het uit zichzelf, wat de werkgever flink wat geld bespaart.

Als je níet gepassioneerd bent over je werk, lijkt het alsof er iets mis is met jou. Alsof jij faalt in plaats van dat het systeem faalt om zinvol en eerlijk werk te bieden. Dat zorgt voor interne druk en brengt geen verbetering.

Wanneer je werk je passie is, is het moeilijker om grenzen te stellen. Werk en privé lopen in elkaar over, wat op lange termijn leidt tot stress en burn-out. Ondertussen profiteert de werkgever van je tomeloze inzet. Hij hoeft je niet aan te zetten om harder te werken, je doet het allemaal uit jezelf en nog voor nop ook.

Het verheerlijken van werk door er met liefde en toewijding over te spreken, dient vaak de werkgever, niet de werknemer. Het maakt kritiek op werkdruk, loon of arbeidsvoorwaarden verdacht: "Maar je doet toch wat je het liefste doet?"

Kortom: passie voor je werk kan waardevol en motiverend zijn, maar het werkt vooral in het voordeel van het systeem, niet van jou.