Narigheid en mode: de verborgen kosten van Fast Fashion

Dat supertopje is natuurlijk helemaal te gek, en zeker voor die prijs. Maar je maakt er veel vuiliheid mee en maakt uitbuiting mogelijk )anders zou dat topje wel duurder zijn, tenslotte)

Fast fashion heeft een dramatische impact op zowel het milieu als de mensen die onze kleding maken. Achter de lage prijzen en snelle trends schuilen enorme verborgen kosten die door de hele samenleving worden betaald.

De textielindustrie is verantwoordelijk voor 3,9 miljard ton CO2-equivalent per jaar, wat neerkomt op 8 tot 10 procent van de totale wereldwijde CO2-uitstoot. Dit is meer dan de uitstoot van alle internationale luchtvaart en scheepvaart samen.

De textielindustrie verbruikt jaarlijks 93 biljoen liter water. Voor de productie van één T-shirt is gemiddeld 2.700 liter zoet water nodig, terwijl een jeans 7.000 liter kost. Katoenteelt gebruikt ongeveer 25 procent van alle wereldwijde pesticiden terwijl het slechts 2,5 procent van het akkerland beslaat.

Ongeveer 35 procent van de microplastics in de oceanen komt van synthetische kleding. Bij elke wasbeurt komen bij een gemiddelde lading van 6 kilogram meer dan 700.000 microscopische plastic vezels in het afwalwater terecht.

Bangladesh, 's werelds op één na grootste kledingexporteur, illustreert de dramatische arbeidsomstandigheden. 4 miljoen textielarbeiders, waarvan 80 procent vrouwen, verdienen een minimumloon van slechts €105 per maand, terwijl een leefbaar loon geschat wordt op €280-€446 per maand.

Textielarbeiders werken 11 uur per dag in gevaarlijke omstandigheden, blootgesteld aan schadelijke chemicaliën zonder adequate bescherming. De Rana Plaza-ramp in 2013, waarbij 1.138 mensen omkwamen, blijft een symbool van de levensgevaarlijke omstandigheden.

Kinderarbeid blijft een ernstig probleem in veel productielanden, waarbij kinderen onderwijs en ontwikkelingskansen missen.

Fast fashion presenteert zich als betaalbare mode, maar de werkelijke kosten zijn catastrofaal voor zowel planeet als mensen.