FEM is foetsie

Na 39 jaar verdwijnt het weekblad FEM en dat wordt door de redactie zeer betreurd. In de Volkskant van vandaag spreken redacteuren en voormalige hoofdredacteuren bittere woorden over het feit dat de rijke uitgever Reed Business heeft besloten dat het allemaal voorbij is.

Als u het zakenmagazine niet las of zelfs niet kende, hoeft u zich niet te schamen. Redacteuren die er op de loonlijst stonden, noemden hun eigen FEM vaak ‘het onzichtbare weekblad,’ een grapje dat duidelijk maakte dat zijzelf ook wel wisten dat de titel maar van marginale betekenis was.

Journalisten die bezig zijn een verliesgevend blad in leven te houden, hebben niet altijd oog voor de realiteit – daarvoor zijn ze te zeer verbonden met hun vergeefse missie. Dus ook vandaag moeten we lezen dat de uitgever een blad om zeep helpt dat nog zeker levensvatbaar was geweest, als…

Dat klinkt mooi en idealistisch, maar in werkelijkheid zit het natuurlijk een beetje anders. Door de jaren heen wilden maar weinig mensen FEM kopen, omdat er te weinig artikelen in stonden die de moeite waard waren. En die ervoor zorgden dat je een week later wilde weten wat ze nu weer hadden, zodat je bij wijze van spreken al in de kiosk stond te wachten op het nieuwe nummer. Ook adverteerders stonden niet te trappelen om hun mooie producten aan de weinige FEM-lezers te slijten.

Dat FEM nog 39 jaar is geworden heeft met twee dingen te maken. In de leiding van Reed Business zaten lange tijd mensen die het blad te aardig vonden om te killen. Daarnaast werden lezers en adverteerders van het weekblad Elsevier met superkortingen gelokt om voor schamele bedragen een abonnement op FEM te nemen, of om er voor bijna niets een advertentie in te plaatsen. Al die jaren was FEM een soort van gehandicapt kind dat dankzij zorgzame ouders in leven kon blijven.

Als een krant of tijdschrift ophoudt te bestaan, vonden lezers – en in het verlengde daarvan de adverteerders – een titel niet goed genoeg. Het blijft opvallend dat journalisten die in dienst zijn van een titel die failliet gaat altijd allerlei redenen weten te bedenken hoe het anders had gemoeten, maar dat hun eigen aandeel in de misère maar zelden in deze overwegingen wordt meegenomen.

U en ik krijgen de komende maanden en jaren nog volop de gelegenheid om te zien of deze journalistieke reflex intact blijft, want er gaan nog vele titels sneuvelen. Steeds meer mensen hebben het wel gehad met kranten en tijdschriften, en zoeken hun heil op internet, lekker gratis. Gelijk hebben ze, papier is iets van vroeger.

Zeker, er blijven hardnekkige idealisten die geloven in de toekomst van tijdschriften. Zo zou er zelfs een investeerder hebben klaargestaan die FEM voor 1 miljoen wilde overnemen.

Voor mensen met idealen hebben wij altijd een zwak gehad. Toch vraag je je af of deze investeerder onlangs wel heeft gelezen dat het weekblad Business Week te koop staat voor 1 dollar. De betaalde oplage van het Amerikaanse zakenblad is 900.000 exemplaren (meer dan 40 keer zoveel als FEM), maar niemand wil het hebben. Dat moet toch te denken geven.