Dick Schoof blijkt leeg

Vorige week stond onze premier voor het eerst op de Dam tijdens Dodenherdenking. Met miljoenen Nederlanders als getuige mocht Dick Schoof belangrijke woorden spreken over vrijheid, herdenken en lessen uit het verleden. Maar wat bleef er hangen van zijn toespraak? Een persoonlijk verhaal over zijn opa en verder... niets.

Dick Schoof vertelde over zijn grootvader Wim Pommerel, die in de Tweede Wereldoorlog bij het verzet zat en gefusilleerd werd door de Duitsers. Een persoonlijk en aangrijpend verhaal. Hij sprak ook over mensen die tijdens de oorlog "dicht bij hun eigen menselijkheid" bleven en "de ander bleven zien". Mooie woorden, maar klinken ze niet vreemd uit zijn mond?

De tegenstelling tussen woorden en daden werd pijnlijk duidelijk toen enkele tientallen mensen hem tijdens zijn toespraak demonstratief de rug toekeerden. Iemand riep zelfs "Schande, bloed aan je handen!" Was dit ongepast tijdens Dodenherdenking? Misschien wel. Maar de frustratie is begrijpelijk.

Vergelijk Schoofs woorden eens met andere sprekers uit het verleden. André van Duin maakte in 2021 diepe indruk met een persoonlijke toespraak die verbinding bracht. Die toespraak raakte mensen omdat zijn woorden authentiek waren en aansloten bij zijn daden en persoonlijkheid.

Bij Schoof voelde het als een voorgelezen tekst zonder persoonlijke overtuiging. Het persoonlijke verhaal over zijn opa was oprecht, maar de morele les die eruit getrokken werd ("kijk met mededogen naar anderen") staat haaks op het beleid dat zijn kabinet uitvoert.

Een premier die spreekt over menselijkheid terwijl zijn kabinet een omstreden asielbeleid voert. Een premier die mededogen predikt terwijl PVV-ministers in zijn kabinet polariserende uitspraken doen. Een premier die herinnert aan de lessen van WOII, maar weigert een rode lijn te trekken bij de situatie in Gaza.

Is Schoof werkelijk leeg, of is hij juist overvol met tegenstrijdigheden? Hoe dan ook, zijn woorden op de Dam klonken hol en ongeloofwaardig. De premier bleek niet in staat om ons te verbinden of te inspireren op een moment waarop we daar behoefte aan hadden.