Een aanslag op twee synagoges en dode kippen

Het waren vier ex-gedetineerden - een verslaafde aan crack, een zakkenroller, en twee andere boeven. James Cromitie, 44; David Williams, 28; Onta Williams, 32, (geen familie van elkaar); en Laguerre Payen, 27. Die Payen was licht gestoord: hij is een beetje gek, werd in 2002 gearresteerd omdat hij vanuit zijn auto op mensen schoot (hij raakte er twee). Bij de huiszoeking werden flessen met urine gevonden en dooie kippen. De vier hadden een doel: joden vermoorden. Ze gingen systematisch te werk: ze kochten mobieltjes, ze kochten een camera om de synagoges van New York te fotograferen die ze wilden opblazen.  Toen ze in Newburgh waren bij hun favoriete wapenhandelaarster was die net door haar voorraad heen. Ze gingen toen maar naar een bendeleider in Brooklyn; die had nog wat liggen. Ze huurden een plek waar de bommen lagen, ze waren druk in de weer. The New York Times ontrafelde met precisie de voorbereiding van de vier mannen die van plan waren zo veel mogelijk joden te doden, zoals ze zeiden. De autoriteiten bleken diep geinfiltreerd: wisten de plaatsen waar de bommen lagen, hebben opnames van telefoongesprekken, kunnen met details de voorbereidingen beschrijven en aantonen. David Williams, die recent zijn baard liet staan zat ook op Koran-les en had contact met Pakistani. Want hun haat tegen joden werd vermoedelijk gevoed door een vaag soort antisemistisme vermengd met een scheutje islam en gestoordheid. Een van die Pakistani was trouwens de informant die de politie op de hoogte bracht Het ging, zoveel is wel duidelijk, om een heel serieuse plot. En als het was gelukt, - het einddoel was : twee synagoges opblazen en een vliegtuig neerschieten - dan hadden we nu weer iets om over te praten. Er zouden praat-programma's zijn over antisemitisme, een extra programma in de Rode Hoed, een stille tocht en en verklaring van de koningin. Nu het is mislukt, zijn het vier verwarde ex-gedetineerden die voorlopig weer gevangen zullen zitten. Een tikje gestoord, en  één voortaan met een baard.

Bron(nen): The New York Times