Oréality check

Klare taal in een overzicht dat The Economist vandaag publiceert: de Fransen oordelen onverbiddelijk over de prestaties van Nicolas Sarkozy die dezer dagen in opspraak is om zijn betrokkenheid bij het L’Oréal-schandaal. In vergelijking met zijn voorgangers, Jacques Chirac en Francois Mitterrand, scoort Sarkozy beduidend slechter in de poll: hoeveel vertrouwen stellen Fransen in hun president? Waarbij nog mag worden aangetekend dat beide eerdere presidenten bepaald niet als koorknapen door het (politieke) leven gingen. In Slate lazen we een onverbiddelijk hard stuk over de recente politieke situatie in Frankrijk, geschreven door de soms onovertroffen Anne Applebaum. In haar column zet ze de gebeurtenissen nog eens op een rijtje en ze komt niet meer bij.
Een oude vrouw van 87, schatrijk, krijgt allerlei politici op bezoek die ter plekke goed gevulde enveloppen (inhoud oplopend tot 200.000 euro) in ontvangst nemen. Ze leeft in onmin met haar dochter, neemt afstand van haar familie, en schenkt een vriend die wel om haar geeft schilderijen van Picasso en Matisse, alsook een eiland op de Seychellen. Als een van haar personeelsleden, de butler, met haar dochter heult krijgt hij ontslag. Niet slim, want de butler heeft dan al enkele weken de gesprekken opgenomen die aan tafel werden gevoerd en zo komen allerlei duistere zaakjes naar buiten.
Met deze affaire, zo meent Applebaum, komen alle stereotypen over de Franse politiek weer eens op tafel. Terwijl de bevolking de briekriem mag aanhalen, eigent de elite zich geld toe dat niet via de belastingen gaat en rechtstreeks in zwarte partijkassen verdwijnt. Daarmee vertonen ze het gedrag van oude aristocraten - en bepaald niet van democraten. Het doet de schrijver erg denken aan de jaren 30 van de vorige eeuw: de democratie verkeerde in een zorgelijke staat, de bevolking was er slecht aan toe en intussen graaiden ministers zoveel geld bij elkaar als ze maar konden. Terug naar het heden: vandaag is het 14 juli en groot feest ter nagedachtenis aan de Franse Revolutie. En komende week staat op de politieke agenda: verhoging van de pensioenleeftijd - voor de gewone man wel te verstaan.

Bron(nen): The Economist Slate