Waarom sturen Amerikaanse diplomaten nog steeds ouderwetse telegrammen?

De onthulling van bijna 250.000 Amerikaanse ‘cables’ (telegrammen) door Wikileaks geeft ons een zeldzame blik in de interne werking van de Amerikaanse diplomatie. Maar waarom sturen Amerikaanse diplomaten, in een tijdperk van moderne communicatie, nog steeds ouderwetse telegrammen? Volgens Foreign Policy ligt dat aan een combinatie van factoren, waaronder het bijhouden van gegevens, geheimhouding, en loopbaanontwikkeling.

Natuurlijk worden diplomatieke ‘telegrammen’ niet meer per telegraaf maar elektronisch verzonden. Het formaat en het protocol van de verzendingen is echter grotendeels ongewijzigd gebleven sinds de Koude Oorlog. Het concept van de geheime diplomatieke communicatie gaat terug tot het begin van de Renaissance. Toen verstuurden ambassadeurs hun correspondentie per verzegelde buidel, die niet mocht worden geopend. De onschendbaarheid van die buidels is nog steeds verankerd in het internationaal recht. Dankzij de onderzeese telegraafkabels in de late 19de eeuw kon er veel sneller worden gecommuniceerd. Maar vanwege de hoge kosten voor verzenden en versleutelen van gevoelige telegrammen werden lange rapporten nog steeds per diplomatieke post verzonden, terwijl telegrammen voor de korte berichten werden gebruikt.

Tegenwoordig gebruiken Amerikaanse diplomaten telegrammen voor het berichten van belangrijke vergaderingen, voor analyses van politieke veranderingen in hun standplaats, en voor beleidsaanbevelingen. Telegrammen zijn makkelijk te ontcijferen en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken kan daardoor eenvoudig een registratie van de diplomatieke inspanningen bijhouden. Deze documenten worden doorgaans na 25 jaar vrijgegeven.

Hoewel onder de meeste diplomatieke telegrammen een handtekening staat van de ambassadeur, zijn ze vaak door een stafmedewerker geschreven en meestal niet eens door de ambassadeur gelezen. Wat in de lawine van de Wikileaks documenten opvalt, is dat er ook telegrammen tussen zitten die opvallen door hun kleurrijke schrijfstijl. Zoals de beschrijving van een bruiloft in Dagestan die werd bijgewoond door de Tsjetsjeense president Kadyrov. Volgens Foreign Policy is een goed geschreven telegram voor elke diplomaat een opstapje naar een hogere functie in de diplomatieke dienst.

Telegrammen zijn nu slechts een van de vele communicatiemiddelen om ambtenaren in Washington te informeren over de ontwikkelingen 'in het veld'. Ze bevatten gedetailleerde route-informatie waaruit blijkt wie ze mogen lezen. En ze zijn ingedeeld in niveaus, variërend van "Unclassified" naar "Top Secret." Veel van de gelekte documenten hebben ook de vermelding "NOFORN". Dat wil zeggen: de informatie kan niet worden gedeeld met buitenlandse regeringen.

In een poging het delen van informatie na 9/11 te bevorderen, hebben Amerikaanse ambassades in toenemende mate diplomatieke telegrammen ge-upload naar SIPRnet, een database die ook toegankelijk is voor militairen en het ministerie van Buitenlandse Zaken. Met inbegrip van vermoedelijke de bron van Wikileaks.

Date 2006-08-31 06:39:00 Source Embassy Moscow Classification CONFIDENTIAL C O N F I D E N T I A L SECTION 01 OF 05 MOSCOW 009533 SIPDIS SIPDIS E.O. 12958: DECL: 08/30/2016
TAGS: PGOV, ECON, PINR, RS
SUBJECT: A CAUCASUS WEDDING Classified By: Deputy Chief of Mission Daniel A. Russell. Reason 1.4 (
b, d) Summary
------- 1. (C) Weddings are elaborate in Dagestan, the largest
autonomy in the North Caucasus. On August 22 we attended a
wedding in Makhachkala, Dagestan's capital: Duma member and
Dagestan Oil Company chief Gadzhi Makhachev's son married a
classmate. The lavish display and heavy drinking concealed
the deadly serious North Caucasus politics of land,
ethnicity, clan, and alliance. The guest list spanned the
Caucasus power structure -- guest starring Chechen leader
Ramzan Kadyrov -- and underlined just how personal the
region's politics can be. End Summary. 2. (C) Dagestani weddings are serious business: a forum for
showing respect, fealty and alliance among families; the
bride and groom themselves are little more than showpieces.
Weddings take place in discrete parts over three days. On
the first day the groom's family and the bride's family
simultaneously hold separate receptions. During the
receptions the groom leads a delegation to the bride's
reception and escorts her back to his own reception, at which
point she formally becomes a member of the groom's family,
forsaking her old family and clan. The next day, the groom's
parents hold another reception, this time for the bride's
family and friends, who can "inspect" the family they have
given their daughter to. On the third day, the bride's
family holds a reception for the groom's parents and family.

Bron(nen): Foreign Policy