De gorilla van het Vondelkwartier

De Volskrant ging op onderzoek uit en maakte deze mooie reportage (nog niet gratis online): Probeer het je eens voor te stellen, zegt Evert Veldmeijer (76) een kleine, tengere, hardhorende Haarlemmer. Probeer je hem voor te stellen, met achter hem op een afstand van zeventig centimeter, kilometers lang, een boom van een kale kerel in een wit T-shirt, met armen vol tatoeages en priemende ogen. En gisteren hebben we in het kamerdebat gezien hoe Eric Lukassen kijkt als hij boos is. Bijna een half uur lang liep Eric Lucassen ‘ op dreigende en op angstaanjagende wijze’ achter Veldmeijer aan, op woensdagochtend 13 december 2006. En zo vertelde hij het twee dagen later ook aan een brigadier van de politie in Haarlem-Noord, hetgeen is terug te lezen in proces-verbaal PL12222/06-153795, en in PL12222/06153067 en PL1222/07-002914.

Zoals elke dag stapte Veldmeijer zijn huis uit in het Vondelkwartier, voor zijn vaste route, met zijn toen 11jarige Staffordshire terriër Roxy, die inmiddels is overleden. In zijn achterzak een verfrommeld boterhamzakje, voor de poep van de hond.

Daar was Lucassen opeens, als een komeet uit de deur gevlogen van zijn huis op nummer 27. Veldmeijer schrok zich rot. Want daar stond de man die in de korte tijd dat hij in de Vondelkwartier woonde, de oorlog had verklaard aan hondenbezitters. Hij dreigde hen ‘ wat aan te doen’ als ze op het minieme grasveld hun hond uitlieten

Wie niet luisterde, zou worden natgegooid, hetgeen twee mensen was overkomen. Ook had hij hondeneigenaren in de buurt gevraagd naar hun adres zodat hij in hun brievenbussen zou pissen – ‘als wraak’.

Wil je mijn adres weten of zo, vroeg Veldmeijer. En Lucassen zei: ‘Ik ken je niet.’ Om vervolgens Veldmeijer langdurig, met een vreemde grijns op zijn gezicht, aan te staren. De bejaarde man liep weg, richting de Muiderslotweg, om bij de Vondelweg de Hekslootpolder in te lopen, een hondenuitlaatplek van formaat.

Veldmeijer was niet alleen, want al die tijd liep Lucassen heel kort achter hem aan, als zijn schaduw. Hij liep door de polder, zag hier en daar zwermen vogels, ver weg de pijpen van Hoogovens en stijgende vliegtuigen. Eén keer draaide Veldmeijer zich voorzichtig zich om – en zag dat Lucassen hem recht in zijn ogen aankeek. Wederom was er die vreemde, dreigende grijns.

Hij was doodsbang, en durfde niet te stoppen. Wat was dit voor iemand? Hij had hem toch niks aangedaan?

De eendjes moest hij nog voeren. Maar zou hij dat wel doen, dacht Veldmeijer. Hij was helemaal alleen in de polder. Als hij zo dicht bij het water zou gaan staan, zou Lucassen hem kunnen duwen. Dan zou hij kunnen verdrinken. Gelukkig waren er opeens twee andere hondenuitlaters in de buurt en voelde hij zich een stuk veiliger. Vlak bij de Mooie Nel, een uitloper van de rivier Het Spaarne, was de achtervolging afgelopen. Lucassen werd later door de politie aangehouden wegens ‘hinderlijk volgen’. Nadien zou hij voor intimidatie van zijn buren twee keer een boete moeten betalen.

Een dag later, hij was weer met hondje Roxy in de Badelochstraat, stormde Lucassen naar buiten en gooide water over de bejaarde man heen. ‘Zo, nu heb jij een emmer water over de harses’, zei de PVV’er.

Veldmeijer was doorweekt. Zijn linker-en rechter gehoorapparaat waren kletsnat en hij probeerde ze met een föhn droog te krijgen. Het linker gehoorapparaat – met een waarde van 1.500 euro – bleef nog dagen storen.

Een maand later zou het nog een keer gebeuren, zo meldt het procesverbaal. En ook de vriendin van Lucassen gooide met water. Dit keer was het Veldmeijers hond die nat werd. ‘Dit doe ik voortaan ook altijd als de hond hier langs loopt’, was de uitleg.

Veldmeijer had als een klein kind zitten huilen, terwijl hij echt een taaie kerel is. Hij wilde flink zijn, maar het vrat aan hem. Buurvrouw Sjaan Heberich zei hem: ‘Laat je niet kisten, Eef’. Gewoon je route lopen. Iedereen heeft last van hem, van die gorilla.’

En nu is dus die ‘gorilla’ van het Vondelkwartier Kamerlid en lijkt hij met zijn wangedrag weg te komen, zucht Veldmeijer. ‘Het is verschrikkelijk dat zo’n man kan blijven zitten’, zegt hij. ‘Nederland is het wilde westen van Wilders geworden.’