Tot aan het begin van de toespraak van Barack Obama was er geen enkel gerucht van wat komen ging. De toespraak, waarin hij bekend maakte dat hij zelf voor ingrijpen in Syrië is, maar dat hij de keus over laat aan het Congres, werd vooraf gezien door de waarnemers als een volgende stap in het rijp maken van de geesten voor ingrijpen. Maar volgens een reconstructie van de Wall Street Journal is het logisch dat er geen gerucht was over het inschakelen van het Congres. Die variant had geen onderdeel uitgemaakt van de besprekingen over Syrië met zijn staf en adviseurs. Het was de andere deelnemers aan de gesprekken wel duidelijk dat Obama zich niet comfortabel voelde bij het vooruitzicht vrijwel alleen te staan als hij ten strijde trok. De VN keurt de aanval niet goed, Engeland haakte af en - op Frankrijk na - was er verder weinig steun. En dus besloot de president kort voor de toespraak dat hij een rol wilde voor het Congres. Tot verbazing van zijn adviseurs. En dan is er nog de kwestie van de nalatenschap. Obama wil de geschiedenis ingaan als de president die oorlogen niet als president die een nieuwe begon. En zo kwam het besluit tot stand om de eindbeslissing bij het Congres te leggen.
Bron(nen): Wall Street Journal